Είναι σαφές πως ο Μπουρούσης τυγχάνει μεγαλύτερης εμπιστοσύνης στα τελευταία παιχνίδια από τον Πασκουάλ. Δεν είναι μόνο το πόσο παίρνει την μπάλα κοντά στο καλάθι, αλλά το γεγονός ότι οι περισσότερες επιθέσεις περνάνε από τα χέρια του. Ισως είναι η πρώτη φορά που σε δύο-τρία σερί παιχνίδια ο Μπουρούσης μοιάζει να έχει κομμάτι του ρόλου που είχε πέρυσι στην Μπασκόνια. Κατά διαστήματα εκτελεί χρέη δημιουργού απ’ έξω προς τα μέσα, άλλοτε ψάχνει την πάσα μέσα στο ζωγραφιστό μέσα από φάσεις ένας εναντίον ενός που δημιουργεί ο ίδιος και γενικότερα αντιμετωπίζει ο ίδιος το παιχνίδι με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση. Η εμπιστοσύνη που του δείχνει ο Πασκουάλ, σε συνδυασμό με το παρατεταμένο χειροκρότημα του κόσμου, βλέποντας την ενέργεια, το κίνητρο και το πάθος που καταθέτει στο παρκέ, κάνουν τον Μπουρούση να πατάει πολύ καλύτερα στο γήπεδο.
Το κέρδος για τον Παναθηναϊκό βεβαίως δεν είναι μόνο οι 14 πόντοι που «φόρτωσε» το καλάθι της Μπαρτσελόνα, αλλά κυρίως όλα όσα έκανε στο υπόλοιπο κομμάτι του παιχνδιού. Το βασικότερο όλων πως ο Παναθηναϊκός εκτελούσε τις πιο λογικές επιθέσεις, όταν η μπάλα περνούσε από τα χέρια του είτε στην αρχή είτε στο τέλος των 24”. Δεύτερον, ήταν ο παίκτης που πραγματικά κυριάρχησε κάτω από τις δύο ρακέτες. Τελείωσε με 11 ριμπάουντ, 2 κοψίματα, 1 κλέψιμο, προσφέροντας εις διπλούν τα όσα έδωσαν στην Μπαρτσελόνα οι δικοί της ψηλοί. Με λίγα λόγια ο Μπουρούσης έκανε τα πάντα, μέχρι και βουτιές στο παρκέ, λίγο ακόμη και θα του ζητούσαν να σκουπίσει μετά το ματς…
Ισως το συγκεκριμένο ματς να ήταν «ειδικών συνθηκών» για τον Μπουρούση. Εχω την αίσθηση πως ο τρόπος που αγωνίζεται η Μπαρτσελόνα, σε συνδυασμό με τα χαρακτηριστικά των παικτών της ταιριάζει στον «Μπουρού» πολύ περισσότερο από μια ομάδα που διαθέτει ψηλούς με πιο αθλητικά κορμιά. Ηταν σαφές εξ αρχής πως στην ατομική σύγκριση είτε με τον Τόμιτς είτε με τον Φαβεράνι, ο Μπουρούσης πλεονεκτούσε και από την στιγμή που δεν υπήρχε ένας αθλητικός ψηλός τύπου Ντόρσεϊ, η Μπαρτσελόνα θα ευελπιστούσε στην κακή μέρα του διεθνούς σέντερ ή τέλος πάντων σε μια καλύτερη προσαρμογή της στην άμυνα. Πάντως, το να τον φθείρει ή να τον αναγκάσει να βγει προς τα έξω φάνταζε από την αρχή δύσκολο, από την στιγμή που η Μπαρτσελόνα δεν διαθέτει τον παίκτη αυτόν που θα μπορούσε να απειλήσει τον Μπουρούση στο αδύναμο σημείο του, στα πόδια.
Από ‘κει και πέρα, η παρουσία του Παππά ήταν το δεύτερο θετικό στοιχεία για τον Παναθηναϊκό. Η επιστροφή του στο rotation ήταν επιβεβλημένη, μετά την εμφάνιση στην Πάτρα και μπορεί να μην έκανε τίποτα σπουδαίο, αλλά επιβεβαίωσε πως είναι καλύτερα τα 5-10 λεπτά στο παρκέ παρά τα 40 λεπτά στον πάγκο. Ο Παππάς είχε πολύ καλή διάθεση στην άμυνα, την πρώτη φορά που πάτησε παρκέ, έκανε τη φάση του αγώνα με το εντυπωσιακό κάρφωμα και βοήθησε για να φανεί λιγότερο η κακή αγωνιστική κατάσταση του Καλάθη που επιβεβαιώνει πως το 2017 δεν έχει μπει καλά για τον ίδιο. Ισως γι αυτό και ο Πασκουάλ τον χρησιμοποίησε λιγότερο από κάθε άλλη φορά φέτος στην Ευρωλίγκα, αντιλαμβανόμενος προφανώς και ο ίδιος πως είναι απαραίτητες οι ανάσες προκειμένου ο Νικ να ξεπεράσει το συντομότερο δυνατό την περίοδο ντεφορμαρίσματος.
Σημαντική ήταν και η συμβολή του Τζέιμς με τις 4 τελικές πάσες, τους 10 πόντους και τις προσωπικές ενέργειες στην τελευταία περίοδο, εκεί όπου ο Παναθηναϊκός έμοιαζε να κολλάει. Υπάρχουν στιγμές που ο Αμερικανός μοιάζει να έχει περισσότερο στο μυαλό του την πάσα παρότι στο σουτ, χωρίς βεβαίως να τα καταφέρνει πάντα και χωρίς να είναι στο επίπεδο που θα έπρεπε για να μπορούσε να χαρακτηριστεί καθαρόαιμος πόιντ γκαρντ. Εστω κι έτσι, οι 4 ασίστ είναι σημάδι προόδου για έναν παίκτη που έχει μάθει να συνδυάζει την επαφή με την μπάλα με το σουτ.
Σταθερή αξία για μια ακόμη φορά ο Ρίβερς, έστω κι αν αυτή τη φορά είχε άσχημα ποσοστά από τα 6,75μ (3/8), χρησιμότατος ο Σίνγκλετον δεδομένου μάλιστα του προβλήματος που αντιμετωπίζει. Είναι σαφές πως ο Αμερικανός φόργουορντ, ακόμη και στις μέρες που δεν είναι 100% έτοιμος ή δεν είναι σε καλή κατάσταση, δεν μπορεί να είναι αρνητικός για την ομάδα του.
Αντίθετα, μεγάλη παραφωνία ήταν ο Αλεσάντρο Τζεντίλε που μοιάζει να μην πιστεύει στον εαυτό του. Ο Πασκουάλ χειρίστηκε άψογα την κακή του εικόνα, σε συνδυασμό με την γκρίνια του κόσμου. Τον κράτησε στο παρκέ όσο δεν ήταν καταστροφικός για τον Παναθηναϊκό, τον απέσυρε μετά τις δύο χαμένες βολές κι αφού είχε προηγηθεί το air ball τρίποντο που δεν το βλέπουμε ούτε σε εφηβικό. Ο Ισπανός προπονητής προσπαθεί να ισορροπήσει. Από τη μία θέλει να δείξει (και καλά κάνει) στήριξη στον Ιταλό, δίνοντάς του χρόνο να προσαρμοστεί και να μπει στο κλίμα, από την άλλη προσπαθεί να το κάνει με τέτοιο τρόπο που δεν θα ξεπεραστεί το όριο αντοχής του κόσμου. Αυτό το όριο δοκιμάστηκε κόντρα στην Μπαρτσελόνα, αλλά νομίζω πως ο Πασκουάλ έκανε την κατάλληλη κίνηση την κατάλληλη στιγμή.
Ομολογώ πως αυτό που με ξάφνιασε περισσότερο στον Τζεντίλε δεν ήταν το air ball ή οι άστοχες βολές, αλλά ο τρόπος που σουτάρει. Σηκώνεται από το παρκέ και ο μηχανισμός στην προσπάθειά του μου θυμίζει κάτι από Ζάρκο Πάσπαλι. Σα να μην πιστεύει ότι θα το βάλει, σα να σκέφτεται περισσότερο απ’ όσο πρέπει την ώρα του σουτ, σα να έχει τρελό άγχος για να μπει η μπάλα στο καλάθι. Τόσο στις βολές που εκτέλεσε όσο και στο τρίποντο που επιχείρησε η μπάλα έφυγε από τα χέρια του χωρίς να της δώσει τη στοιχειώδη καμπύλη και πραγματικά αυτό έχω χρόνια να το δω σε τέτοιο επίπεδο. Προφανώς ο Τζεντίλε δεν είναι 100% έτοιμος, προφανώς κι έχει πολλά ελαφυντικά, αλλά θα πρέπει και ο ίδιος να «καθαρίσει» το μυαλό του, να είναι πιο έτοιμος πνευματικά για να αντιμετωπίσει τις ανησυχίες και τα άγχη του.
Υ.Γ: Βαρέθηκα με την έδρα του τελικού, βαρέθηκα! Αν ήταν στο χέρι μου θα ήθελα έναν τελικό στη Βόρεια Ελλάδα, δεν ξέρω το πού, ούτε θα μπω στη διαδικασία να ψάξω την έδρα. Μ’ άρεσε η ανακοίνωση του Παναθηναϊκού που ζητούσε τη διεξαγωγή του αγώνα στη Βόρεια Ελλάδα και θα ήθελα να το δω να γίνεται πράξη.
Πηγή: sdna.gr