Δεκατέσσερις (κοντά δεκαπέντε) μήνες μετά, η ΑΕΚ σήμερα είναι καλύτερα ή είναι χειρότερα απ’ όσο ήταν όταν απέλυσαν τον Δέλλα; Ο χρόνος και η ζωή, τι θα είχαν επ’ αυτού να μας πουν; Αξιζε τον κόπο, όλη η ταλαιπωρία απ’ τον Δέλλα στον Πόγετ, απ’ τον Πόγετ (στον Μανωλά, στον Παναγιωτάρα, και μετά) στον Κετσμπάια, απ’ τον Κετσμπάια στον Ζοζέ Μοράις, απ’ τον Ζοζέ Μοράις στον επόμενο; Ηλθε, θα πει κανείς, ένα Κύπελλο. Ωραιότατα. Και; Πήγε το αγωνιστικό, αυτούς τους 14-15 μήνες, ένα ουσιαστικό βήμα παραπέρα; ‘Η, σε κάθε βήμα εμπρός, εκάστοτε αντιστοιχούσαν δύο πίσω;
Την ημέρα που υπέγραψε στον Ατρόμητο, ρώτησα (στο ράδιο) τον Πλατέλλα εάν έμαθε κάτι, εάν ωφελήθηκε, κι αν ναι από ποιον, σε τούτη τη σκυταλοδρομία των προπονητών της ΑΕΚ. Δεν του πήρε ώρα, να το σκεφτεί. Εμαθε, είπε, μονάχα απ’ τον Δέλλα. Όχι μόνο πράγματα του ποδοσφαίρου. Αλλά και πράγματα της ζωής. Υστερα, η τάξη, η ηρεμία, η σειρά, το κλίμα που λέμε, χάλασε. Δεν ήταν ίδιο, ποτέ.
Εκείνο που προκύπτει απ’ την αλληλουχία των γεγονότων είναι ότι, για να έχει η ΑΕΚ τον ίδιο προπονητή και την 1η και την 30η αγωνιστική του πρωταθλήματος, μονάχα ένας τρόπος υπάρχει. Πρέπει το ματς με τον Ολυμπιακό στο Καραϊσκάκη, να πέσει την 30η. Ούτε, καν, την 29η. Αυτονόητα, δεν είναι σοβαρό. Να λειτουργεί σαν κριτήριο το πώς θα τη βγάλουμε, πώς θ’ αποσυμπιέσουμε το έργο, τα πρώτα 24ωρα (μετά την ήττα) κι έπειτα «έχει ο Θεός».
Τόσο αναλώσιμος ο προπονητής, και με τόσο υπεραναπτυγμένη την όσφρηση των παικτών που το αντιλαμβάνονται μονομιάς, αναπόφευκτα οι δυνάμεις που αναπτύσσονται μες στα αποδυτήρια είναι φυγόκεντρες, δεν είναι κεντρομόλες. Ο ποδοσφαιριστής που μυρίζεται την προσωρινότητα του κόουτς, τη…ματαιότητα της υπόθεσης, θ’ αποβληθεί, θα στραβώσει, θ’ αναρτήσει, θα κάνει, θα δείξει. Τώρα, ακούω, είναι στη μόδα ο Λουτσέσκου.
Θα το άκουγα με ενδιαφέρον, εάν συνέβαινε στην εκκίνηση της σεζόν. Τότε που η Ξάνθη έφαγε τέσσερα γκολ από την ΑΕΚ, τα τρία στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο. Κι αμέσως εν συνεχεία, εντός έδρας ηττήθηκε σβηστά απ’ τον Πανιώνιο με δύο γκολ, επίσης στο πρώτο δεκαπεντάλεπτο. Υπάρχει, εν ζωή, ιδιοκτήτης μεγάλης ομάδας (απ’ όσους μπορεί να έχουν καλή γνώμη για τον Λουτσέσκου…τώρα που νικά) ο οποίος θα άντεχε στη δική του ομάδα, λόγω της καλής γνώμης του για τον άνθρωπο, τέτοιο ξεκίνημα;
Ο Ντέμης έλεγε την Παρασκευή στον ΣΠΟΡ FM πόσο δύσκολο και μακρινό είναι, να ξαναπαίξει η ΑΕΚ Ευρώπη. Ομιλο. Αρα, ν’ αυξηθούν τα έσοδα. Μια ΑΕΚ που, μιλώντας για έσοδα, δεν ξέρει και το παιγνίδι, έστω, των πωλήσεων. Ποιον παίκτη έχει χτίσει, ποιανού (Ελληνα ή ξένου) την αξία έχει πολλαπλασιάσει, ποιον έχει προωθήσει στη διεθνή αγορά ώστε, την κατάλληλη στιγμή, να τον δώσει; Αλλ’ εδώ, ας αφήσουμε…τον όμιλο της Ευρώπης, αρχίζει να μπαίνει η ερώτηση εάν η ΑΕΚ θα παίξει στα πλέι-οφ του ελληνικού πρωταθλήματος.
Η Τρίπολη ήταν το πρώτο από διαδοχικά εμπόδια που φαινόταν ευθύς εξαρχής αδύνατον ο Ζοζέ Μοράις να τα υπερπηδήσει, όλα. Σε κάποιο, αργά ή γρήγορα, θα σκόνταφτε. Τόσες ψυχές, να τα υπερπηδήσει όλα και παιγνίδι με παιγνίδι να επιβιώνει, δεν έχει…ούτ’ ο Πάουλο Μπέντο. Κανείς, πηγαίνοντας παιγνίδι με παιγνίδι, δεν έχει. Εάν, λοιπόν, στ’ αλήθεια δεν έχουν κάνει προεργασία για τον επόμενο, απλώς είναι άφρονες. ‘Η, ίσως, τυχεροί. Ότι είναι διαθέσιμος ο Δέλλας! Τύχη αγαθή.
Επειδή ο Ψηλός υπήρξε κύριος και όσο ήταν και όταν έφυγε, δεν χρειάζεται η πολλή ανάλυση. Ρίχνεις τα μούτρα, τον καλείς πίσω, του καθαρίζεις το τραπέζι από παντός είδους πολυγλωσσία και πολυγνωμία, τον ακούς, δεν ασχολείσαι με την ομάδα, μάλλον ασχολείσαι με την ομάδα μόνον όταν είναι για να τον ακούσεις, τον αφήνεις ενάμισι, ακόμη καλύτερα δυόμισι, χρόνια. Και τότε, στους 18 ή στους 30 μήνες, βλέπεις αν έκανες καλά. Πού ήσουν, και εάν σε πήγε εκείνο το ένα βήμα παραπέρα.
Ο μοναδικός τρόπος να σωθείς απ’ το λάθος, δεν είναι να το διαιωνίζεις. Ο μοναδικός τρόπος να σωθείς απ’ το λάθος, είναι κάποια στιγμή να επανορθώσεις.
πηγή: sdna.gr