Νομίζαμε πως τα είχαμε δει όλα το 2016, στη χειρότερη χρονιά όχι μόνο για τη μπάλα αλλά γενικά για το σύλλογο, αλλά το μαρτύριο συνεχίζεται, το βαρέλι δεν έχει πάτο. Στον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό, εκεί που είναι και το θέμα μας. Αν τέλος πάντων μπορείς να πεις Παναθηναϊκό αυτή την «ομάδα» που είδαμε ΚΑΙ στα Χανιά και που… τουλάχιστον δεν φορούσε τα χρώματα του ενδοξότερου ελληνικού συλλόγου, αλλά παρατάχτηκε με τη μπλε εμφάνιση.Είναι πλέον φανερό και δεν χρειάζονται ιδιαίτερες αναλύσεις πως για φέτος το πράγμα δεν μαζεύεται με τίποτα. Ότι κι αν γίνει, ότι κι αν αλλάξεις, έτσι θα σε πάει ως το τέλος. Με κάποιες αναλαμπές (ΠΑΟΚ, Ατρόμητος)και με ένα σωρό πίκρες. Ακόμη και η αλλαγή προπονητή ναι μεν ήταν προς τη σωστή κατεύθυνση(έστω και καθυστερημένα), όμως δεν φτάνει για να αλλάξει η κατάσταση. Θαύματα δεν γίνονται από τη μια στιγμή άλλη. Αν μάλιστα ο Μαρίνος (που ΦΥΣΙΚΑ φέρει τη μικρότερη ευθύνη) δεν προσπαθήσει να κάνει αυτούς που έχει ξανά ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΙΣΤΕΣ και τους βγάζει μετά από κάθε ματς στη «σέντρα» (δεν συζητάμε αν έχει δίκιο με βάση την άθλια εικόνα τους), φοβάμαι πως μπορεί τα χειρότερα να μην τα έχουμε δει ακόμα.
Αλλωστε δεν μιλάμε ότι θα κάνεις δυο, τρεις, άντε τέσσερις προσθήκες και θα αλλάξουν όλα. Εδώ μιλάμε για ένα ρόστερ που μπορεί δικαίως να χαρακτηρίστηκε από τους πιο πολλούς ποιοτικότερο σε σχέση με τις προηγούμενες περιόδους αλλά κατάντησε να αποτελείται από ΙΔΙΟΥΣ παίκτες. Μόνο από τις φάτσες τους μπορείς να τους ξεχωρίσεις, αφού σε επίπεδο αγωνιστικής παρουσίας και νοοτροπίας όλοι το ίδιο χάλι έχουν. Μια εντελώς αρρωστημένη κατάσταση, που (για φέτος τουλάχιστον) δεν γιατρεύεται με τίποτα.
Το χειρότερο βέβαια για μένα είναι άλλο και έχει να κάνει με το πως ο κόσμος «υποδέχεται» την εικόνα αυτή και πως αισθάνεται. Δεν ξέρω πόσοι το καταλαβαίνουν και το νοιώθουν, όμως είναι κι αυτό θέμα και μάλιστα πολύ σοβαρό Για όποιον θέλει να το δει. Και ΠΡΕΠΕΙ να το δει διότι εδώ δεν μιλάμε για εταιρία, αλλά για ΟΜΑΔΑ. Που σέρνει πίσω της εκατομμύρια κόσμου. Αυτός ο κόσμος λοιπόν, τον οποίο ΠΑΝΤΑ πρέπει να αφουγκράζεσαι, είναι πλέον πιο άδειος από ποτέ. Εγώ τουλάχιστον έτσι το εισπράττω και θεωρώ πως έχω τη δυνατότητα να «μετρήσω» ΟΛΕΣ τις τάξεις των Παναθηναϊκών.
Όσοι έχουν μείνει και ασχολούνται είναι είτε σε μια μόνιμη κατάθλιψη είτε σε έκρηξη θυμού. Οι υπόλοιποι έχουν ρίξει μαύρη πέτρα. Ούτε να ακούνε δεν θέλουν. Μέχρι και τα παιχνίδια δεν πολυβλέπουν, δεν συζητάμε καν για την καθημερινότητα και ην ειδησεογραφία. Αυτό που κάποτε (τους) ήταν τρόπος ζωής. Και συνήθως η αδιαφορία (ή και η ειρωνεία αν θέλετε) είναι χειρότερη από την οργή. Γι’ αυτό και εκείνο που αναζητείται πάνω απ’ οτιδήποτε άλλο είναι να βρεθεί και να δοθεί ξανά (πραγματική) ΕΛΠΙΔΑ και (πραγματικό) ΟΡΑΜΑ. Μέχρι τότε και για όσους ασχολούνται… γερό στομάχι. Το δικό μου πάντως, για όσους ενδιαφέρει, κοντεύει να σπάσει.
Δεν θέλω να γράψω κάτι περισσότερο για το ματς. Όσοι το παρακολουθήσατε είδατε ότι βρεθήκαμε στο ίδιο έργο θεατές. Ένα τραγικό πρώτο ημίχρονο, μια – δυο ευκαιρίες στην επανάληψη από αυτές που δεν χάνονται (βάλτο ρε Μπουμάλ), ένα γκολ από αμυντική αντίδραση παιδικής χαράς (μόνος του ο Τελάντερ δεν μπόρεσε να… πετύχει τη μπάλα) και… τέζα ο καμπούρης. Σαν να κατέβηκε ο διακόπτης ή αλλιώς… κλασικά εικονογραφημένα. Μοιάζει κλισέ, αλλά κρίμα και για τα «παιδιά» της Κρήτης που γέμισαν την κερκίδα τους για να δουν την ομάδα στην πόλη ΤΟΥΣ και είδαν αυτή την αθλιότητα. Λες και τα «παιδιά» της… Αθήνας βλέπουν τίποτα καλύτερο!
πηγή: sdna.gr