Ο κανόνας λέει ότι την κάθε ομάδα θα την κρίνεις, σύμφωνα με το μπάτζετ, που έχει. Επομένως, πριν ξεκινήσει η τρέχουσα χρονιά, ο στόχος της ΑΕΚ, καθώς υπαγόρευε και υπαγορεύει η λογική, ήταν η τρίτη θέση στην Α1 και να πάει όσο πιο ψηλά γίνεται στο Τσάμπιονς Λιγκ και στο Κύπελλο. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτή η σεζόν, που διανύουμε, είναι η τρίτη της “Ενωσης” στα μεγάλα σαλόνια. Από τότε, δηλαδή, που επέστρεψε σε αυτά, μετά τις “περιπέτειες”, που είχε σε Α2 και Β’ Εθνική. Και βεβαίως δεν πρέπει επίσης να ξεχνάμε ότι τα συμπεράσματα βγαίνουν στο τέλος. Εκεί γίνεται το ταμείο. Τι πιο τρανό παράδειγμα από το περυσινό. Η ΑΕΚ άλλαζε τον έναν παίκτη, μετά τον άλλο, αλλά στο τέλος πήρε την τρίτη θέση. Ναι, η εικόνα της δεν ήταν καλή, αλλά το αποτέλεσμα είναι εκείνο, που μετράει.
Γιατί κάνουμε όλη αυτή τη συζήτηση; Μα εξ αφορμής της άνετης ήττας, που υπέστη η ομάδα του Γιούρε Ζντοβτς στο Βενετόκλειο από τον Κολοσσό. Το να χάνεις διά περιπάτου από μία ομάδα, που έχει δέκα φορές μικρότερο μπάτζετ από σένα, σίγουρα δεν είναι το πιο τιμητικό. Γίνεται όμως. Συμβαίνει. Ειδικά στο σύγχρονο μπάσκετ, όπου μία ομάδα μπορεί να έχει έξι ξένους. Και άλλωστε ο Κολοσσός με τον Αρη Λυκογιάννη στον πάγκο του είναι ένα πολύ σοβαρό σύνολο. Με αρχή, μέση και τέλος. Εκανε μία αλλαγή στην αρχή με την επιστροφή του Ρέλεφορντ αντί του Μπέρι, και βρήκε ξανά την άκρη.
Επιστρέφοντας στην ΑΕΚ, αυτό, που έχουμε εμείς να πούμε είναι ότι κάθε ομάδα δικαιούται μία κακή εμφάνιση. Τουλάχιστον μία κακή εμφάνιση και ήττα. Ποια ομάδα δεν έχει τέτοια συμπτώματα; Ο Ολυμπιακός ή ο Παναθηναϊκός; Ή μήπως η ΤΣΣΚΑ και η Φενέρ; Ολες έχουν.
Ολες. Ετσι και η ΑΕΚ. Στο πρωτάθλημα μέχρι το σημερινό τζάμπολ είχε υποστεί δύο φυσιολογικές ήττες, από τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό. Να, που ήρθε και μία όχι και τόσο αναμενόμενη. Επαναλαμβάνουμε: μία τέτοια κατάσταση, μία τέτοια ήττα είναι μέσα στο πρόγραμμα. Αλλά στην εξίσωση πρέπει να βάλουμε και ότι απουσίασαν ο Ιβάνοβιτς με τον Βασιλειάδη, δύο βασικοί, δηλαδή, παίκτες της περιφέρειας. Μη μπερδευόμαστε. Μη μπερδεύεστε. Δύο βασικοί παίκτες να της λείψουν, έχει πρόβλημα. Η ΑΕΚ δεν είναι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Θέλει πολλά ψωμιά για να φθάσει εκεί. Κι αν φθάσει. Τα χρήματα, που πρέπει να δώσεις στο μπάσκετ, είναι πολλά και ο Μάκης Αγγελόπουλος δεν είναι αφοί Αγγελόπουλοι, ούτε Δημήτρης Γιαννακόπουλος. Θα λέγαμε μάλιστα ότι ο άνθρωπος κάνει υπέρβαση, που έχει τόσο ψηλά το μπάτζετ για την ομάδα του.
Αλήθεια είναι επίσης ότι και με Βασιλειάδη, Ιβάνοβιτς, το ρόστερ της “Ενωσης” χρειάζεται επιδιορθώσεις. Οχι στη περιφέρεια, αλλά στη φροντ-λάιν. Ο Ράνταλ Φάλκερ δεν είναι τόσο κακός παίκτης, όσο δείχνει. Αλλά δεν είναι και κάτι το εντυπωσιακό. Ο παίκτης, που θα δώσει το κάτι παραπάνω στην ΑΕΚ. Σε καμμία περίπτωση. Ο Δημήτρης Μαυροειδής κάνει αυτό, που πρέπει και που περιμένουν όλοι. Θέλει, όμως, καλύτερο συμπαραστάτη.
Ο χρόνος θα δείξει αν θα τον έχει. Ο χρόνος επίσης θα δείξει τι τελικά θα καταφέρει η ΑΕΚ, που κανονικά αυτά τα χρόνια θα έπρεπε να βάζει περισσότερο τους Λαρεντζάκη, Σκουλίδα, Τσαλμπούρη και Μωραϊτη να παίζουν, παρά να κοιτάει το άμεσο αποτέλεσμα. Ναι, συμφωνούμε ότι το μέγεθος της “Ενωσης” θέλει νίκες και μόνο νίκες. Βεβαίως, ποιος αποκλείει ότι νίκες μπορούν να έρθουν και με μεγάλη χρησιμοποίηση αυτών των παικτών; Αλλά το ουσιαστικότερο είναι ότι η ΑΕΚ πρέπει να έχει βασικό στόχο το χτίσιμο ελληνικού κορμού. Χωρίς πολύ καλούς Ελληνες δεν μπορείς να πας πουθενά. Η ΑΕΚ δεν μπορεί να “χτυπήσει” τους Ελληνες παίκτες της Εθνικής. Επομένως, πρέπει να φτιάξει αυτή, όπως έκανε τα παλιότερα χρόνια με Ζήση, Κακιούζη, Χατζή και σία.
Αν μπορέσει να το κάνει, αν μπορέσει να τα καταφέρει, τότε θα έχει βάλει το πολυτιμότερο λιθάρι για να επιστρέψει στα παλιά τα μεγαλεία. Και τότε δεν θα εξαρτάται τόσο από τον κάθε Φάλκερ και τον κάθε Ντίξον.
Πηγή: sdna.gr