«Είχα συμφωνήσει ότι θα πάω στην ΑΕΚ για τέσσερα χρόνια. Τότε ήμουν 20 χρονών. Γυρνάω στην Καλαμάτα ένα Σάββατο για να μαζέψω τα πράγματά μου. Την Κυριακή το μεσημέρι, χτυπάει το τηλέφωνο και το σηκώνει η μάνα μου. Ήταν ο κ. Βαρδινογιάννης και μου λέει «δεν ξέρω τι θα κάνεις, αλλά πρώτα θα έρθεις εδώ να μιλήσουμε». Τότε, πάω στον πρόεδρο της Καλαμάτας και μου λέει ή θα πας στον Παναθηναϊκό ή θα ανανεώσεις εδώ με πενταετές. Τότε είπα εγώ ότι υπάρχει συμφωνία με την ΑΕΚ και τον κύριο Στράτο. Μου είπε «μην σε νοιάζει καθόλου. Τα έχω κανονίσει εγώ με τον κ. Στράτο». Έτσι πήγα στον Παναθηναϊκό». Νίκος Λυμπερόπουλος
«Αυτός ο άνθρωπος είναι ευλογημένος να πηγαίνει η μπάλα στα πόδια του την κατάλληλη στιγμή σε αυτά τα παιχνίδια». Κώστας Κατσουράνης
«Το 2003 διαλύθηκε μία ομάδα που νίκησε την Μπαρτσελόνα και την Άρσεναλ. Το 2008 διαλύθηκε μία άλλη ομάδα. Αν κάποιοι ήθελαν να καλύψουν τις αδυναμίες τους έτσι… Ο παίκτης σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Πας στην επόμενη προπόνηση επειδή το γουστάρεις». Νίκος Λυμπερόπουλος
Ζωή είναι η συρραφή γεγονότων ανάμεσα στις στιγμές που μας καθορίζουν. Ένα ταλαντούχο παιδί από την Καλαμάτα που πήρε μεταγραφή για μια σπουδαία ομάδα, στην οποία μεγάλωσε και ανδρώθηκε. Έφυγε σχεδόν κυνηγημένος και συνέχισε με μια άλλη σπουδαία ομάδα. Έφυγε… παρεξηγημένος, πήγε στο εξωτερικό, γύρισε και έκλεισε την καριέρα του με μια μοναδικότητα. Να μην μπορεί να κατηγοριοποιηθεί.
ΑΕΚ ή Παναθηναϊκός;
Ο κόσμος διψάει για ταμπέλες: Έλξατε ή ωθήσατε, ανοικτό ή κλειστό, ΑΕΚ ή Παναθηναϊκός; Είναι ικανοί να εξοργιστούν, αν δεν τους δώσεις μια ξεκάθαρη απάντηση. Το 2003, όταν ο Νίκος Λυμπερόπουλος, έφευγε ως loser από το τριφύλλι, ο Δημήτρης Μελισσανίδης είχε κέφια. Έκανε δώρο στην ΑΕΚ και στον Ντούσαν Μπάγεβιτς τον Έλληνα επιθετικό, όπως και τον Γιαννάκη Οκκά, με την προϋπόθεση, φυσικά, ότι η Ένωση θα κάλυπτε τα συμβόλαια των δύο ποδοσφαιριστών. O «Λύμπε» πλήρωνε το χαμένο πρωτάθλημα στη Ριζούπολη, πλήρωνε την ανάγκη για αντίδραση και έφευγε σχεδόν ως αποτυχημένος από τον Παναθηναϊκό.
«Σε πληροφορώ ότι ακόμα όταν βρίσκομαι με κάποια παιδιά, τον Καραγκούνη, τον Γκούμα, τον Μπασινά, αυτό είναι θέμα συζήτησης. Η ομάδα εκείνη θα μπορούσε να κάνει πολλά. Κάποιους βόλευε περισσότερο η λύση που προτιμήθηκε. Ο κόσμος ήταν μαζί μας. Δεν ξέρω γιατί έγινε αυτό», είπε σε μια από τις λιγοστές φορές και τουλάχιστον μια δεκαετία μετά, που αναφέρθηκε στα τεκταινόμενα μετά την ήττα 3-0 από τον Ολυμπιακό.
Η σχέση του με τον Παναθηναϊκό ήταν μοιραία. Αναντίρρητα! Κι αν κάποιος ήθελε να το αγνοήσει, τα γεγονότα δεν θα τον άφηναν. Στις αρχές Φεβρουαρίου του 2004, σε ένα μεταβατικό στάδιο για την ΑΕΚ, το ντέρμπι στη Λεωφόρο δεν έμοιαζε να έχει και μεγάλο ενδιαφέρον. Οι δύο ομάδες ήταν σε διαφορετική διάσταση εκείνη την εποχή, όμως η στιγμή του 78ου λεπτού, σημάδεψε όσους ήταν εκεί. Ο Νίκος Λυμπερόπουλος θα σκόραρε με σουτ έξω από την περιοχή και με σκυμμένο κεφάλι θα ξεκινούσε να περπατάει προς τη σέντρα. Η φασαρία του γύρω του αποδείκνυε ότι ο κόσμος ήξερε…
«Ο Νίκος έχει παίξει πολλά χρόνια στην ομάδα κι έχει προσφέρει πολλά. Το άξιζε το χειροκρότημα», θα πει ο Γιάννης Γκούμας μετά το ματς για την αποθέωση που χάρισαν στον Λυμπερόπουλο οι οπαδοί του Παναθηναϊκού. Όσο για τον ίδιο; «Ήταν μια μοναδική στιγμή που δεν θα την ξεχάσω ποτέ», παραδεχόταν σε ραδιοφωνική του συνέντευξη λίγο καιρό μετά. Πόσες αξέχαστες στιγμές, αλήθεια, χωράνε στην ανθρώπινη μνήμη; Πόσες πανομοιότυπες αξέχαστες στιγμές αντέχει ο ανθρώπινος σκληρός δίσκος;
Ο Νίκος Λυμπερόπουλος είχε εφτά ίδιες στιγμές. Εφτά φορές που η μοίρα τον σημάδεψε να ορίσει τα ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό ή που ο ίδιος όριζε τη μοίρα του στα ματς με την πρώην του ομάδα. Ούτε ο συμπαίκτης του και πολύ καλός του φίλος, Κώστας Κατσουράνης, δεν μπορούσε να δεχτεί ότι πρόκειται για σύμπτωση. «Αυτός ο άνθρωπος είναι ευλογημένος να πηγαίνει η μπάλα στα πόδια του την κατάλληλη στιγμή σε αυτά τα παιχνίδια», έλεγε στις 30 Οκτωβρίου του 2005, όταν ένα διαφαινόμενο 0-0 πήρε αναπάντεχη τροπή με τον Λυμπερόπουλο να σκοράρει στο 85’ και την ΑΕΚ να κερδίζει 3-0 τον Παναθηναϊκό.
Όσο για πανηγυρισμό, ούτε λόγος. Η αντίδρασή του ήταν πάντα ίδια (σ.σ. το πολύ-πολύ να σήκωνε τα χέρια), σε βαθμό που κάποια στιγμή άρχισε να ενοχλεί τους οπαδούς της ΑΕΚ. Είπαμε, ο κόσμος χρειάζεται μια ταμπέλα. Ο Νίκος Λυμπερόπουλος δεν θα τους την έδινε. Όχι με τον τρόπο που ήθελαν! Δεν πανηγύρισε το γκολ τον Οκτώβριο, όπως δεν το είχε πανηγυρίσει τον Γενάρη του 2005 που σκόραρε στο πρωτάθλημα, τον ίδιο μήνα που σκόραρε στο κύπελλο, τον Νοέμβριο του 2007 που έβαλε γκολ στη Λεωφόρο ή τον Ιανουάριο του 2011 που σκόραρε δις στο «Απόστολος Νικολαΐδης».
Εφτά γκολ απέναντι στην πρώην του ομάδα. Μπορεί και να ήταν ένα για κάθε χρόνο που φόρεσε τη φανέλα του Παναθηναϊκού. Μήπως, τελικά, είναι Παναθηναϊκός; Φεύγοντας, άλλωστε, από το τριφύλλι είχε πει πως «Παναθηναϊκός δεν είναι ούτε η ιδιοκτησία του, ούτε οι παίκτες, ούτε προπονητές ή άλλοι μέσα στην διοίκηση. Παναθηναϊκός είναι ο κόσμος του και μόνο». Όμως στην ΑΕΚ γύρισε να δουλέψει για ένα χρόνο ως τεχνικός διευθυντής. Από το 2013 στο ξεκίνημα από το μηδέν μέχρι το 2014, επειδή χρεώθηκε την αποτυχία στη μεταγραφή του Τάσου Αυλωνίτη. Άρα; Είναι ΑΕΚ, τελικά;
«Ο Παναθηναϊκός με έκανε τον Νίκο Λυμπερόπουλο. Έμεινα εφτά χρόνια κι έκανα φίλους, όχι μόνο ποδοσφαιριστές. Είχα και μία πολύ καλή σχέση με τον κόσμο. Δεν μπαίνω στη διαδικασία να ξεχωρίσω. Αν είμαι Παναθηναϊκός ή ΑΕΚ…». Αυτή είναι η μοναδικότητά του, μέχρι και σήμερα. Έχει παίξει στον Παναθηναϊκό, έχει παίξει στην ΑΕΚ, εργάστηκε στην ΑΕΚ, θα εργαστεί στον Παναθηναϊκό, όμως ουδείς ενδιαφέρεται για ταμπέλες. Η μόνη που του αρμόζει είναι η «αξιοπρέπεια». Η λέξη που συνόδευε πάντα τον Νίκο Λυμπερόπουλο.
Πηγή: sdna.gr