Από την πρόκριση/επιστροφή του Παναθηναϊκού στους ομίλους, όντας αήττητος στα τέσσερα ματς των προκριματικών και τις ανταγωνιστικές εμφανίσεις του σε Βίγκο και Λιέγη, μέχρι την ολική κατάρρευση του τελευταίου διμήνου και τις απανωτές ταπεινώσεις, το φετινό ευρωπαϊκό ταξίδι του «τριφυλλιού» υπήρξε αναμφίβολα εφιαλτικό.
Ταπεινωτικό από πλευράς αποτελεσμάτων και συγκομιδής βαθμών, παρότι συνολικά άξιζε και σαφώς εδικαιούτο περισσότερους από τον ντροπιαστικό ένα βαθμό, με δεδομένες τις «ληστείες» αλλά και τις ανταγωνιστικές εκτός έδρας εμφανίσεις του με τη Θέλτα και τη Σταντάρ. Πέραν τούτων, ουδέν. Μηδέν εις το πηλίκον…
Τα αρνητικά ρεκόρ διαδέχθηκαν το ένα το άλλο και το μεγαλύτερο ανάθεμα αφορούσε στην εικόνα διάλυσης της ομάδας το τελευταίο δίμηνο, την παντελή έλλειψη αγωνιστικής πειθαρχίας (είκοσι τρεις κίτρινες και τρεις κόκκινες κάρτες, μακράν οι περισσότερες στη διοργάνωση) και όχι μόνο, την ανυπαρξία διαχείρισης της συσσωρευμένης πίεσης και της (μη) συνειδητοποίησης του ιστορικού μεγέθους του συλλόγου.
Με αδιανόητα παιδικά λάθη, το ένα πιο… πρωτότυπο και πιο αφελές από το άλλο, αλλά και με το τραγικό και απροσδόκητο «μηδέν στα τρία» μέσα στη Λεωφόρο που θεωρητικά τουλάχιστον θα έπρεπε να είχε αποτελέσει το μεγαλύτερο όπλο της ομάδας.
Με πέντε ήττες σε έξι ματς, μία λιγότερη από την τελευταία Καμπάλα που δεν πήρε πόντο και χωρίς να γευτεί τη νίκη που αγνοείται από τον στοιχειωμένο Νοέμβρη του 2012 και το ματς με τη Μάριμπορ στο ΟΑΚΑ, με δεκατρία ολόκληρα ματς δίχως τρίποντο, που αποτελεί το χειρότερο ρεκόρ ευρωπαϊκής ομάδας και με την ευθύνη να καταμερίζεται σε όλες τις πρόσφατες «εκδόσεις» του Παναθηναϊκού των τελευταίων ετών και ουχί αποκλειστικά στη φετινή.
Οι ευθύνες είναι καταγεγραμμένες από το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό και τον μαθηματικό αποκλεισμό της ομάδας την επομένη της ήττας με κάτω τα χέρια από τον Αγιαξ στο Αμστερνταμ και πρωτίστως αφορούν στον Γιάννη Αλαφούζο και τη (μη) λήψη αποφάσεων της διοίκησής του.
Δεν ήταν ασφαλώς το τελευταίο ματς με τη Θέλτα στη Λεωφόρο αυτό που έφερε την καταστροφή ή που τροποποίησε τα δεδομένα, υπήρξε απλώς το κερασάκι στην πικρή και κακόγουστη ευρωπαϊκή τούρτα, με τον Παναθηναϊκό ήδη αποκλεισμένο, τον Ουζουνίδη να κάνει ροτέισον τεστάροντας παίκτες με μικρότερο χρόνο συμμετοχής, αλλά και τους Ισπανούς απόλυτα συγκεντρωμένους και μπολιασμένους με το κίνητρο της νίκης-πρόκρισης.
Ανεξαρτήτως εάν και οι συγκυρίες του ματς ήταν με το μέρος της Θέλτα που ευτύχησε να πετύχει δύο γκολ χωρίς άλλη ευκαιρία, δίνοντας συνέχεια στην «κατάρα» των στιγμών και των αναπάντεχων ατομικών λαθών που αυτή τη φορά αφορούσαν κυρίως στον Μολέδο (έχασε τον Γκουιντέτι στο πρώτο γκολ, έκανε πέναλτι για… χάι λάιτ στο δεύτερο). «ΟΚ, το είδαμε κι αυτό…
Ο Παναθηναϊκός την Πέμπτη ήταν ακίνδυνος και καταφανώς προβληματικός δημιουργικά, δίχως κλασική ευκαιρία στο ενεργητικό του, αλλά και άρτια οργανωμένος ανασταλτικά, σε ένα κακό ποιοτικά ματς με ελάχιστες φάσεις στις δύο εστίες.
Η Θέλτα ήταν η καλύτερη ομάδα, νίκησε δίκαια και προκρίθηκε ακόμα πιο δίκαια, καθώς αυτή και ο Αγιαξ άξιζαν και πήραν το εισιτήριο για την επόμενη φάση από τον όμιλο.
Το «τριφύλλι» γνωρίζαμε εξ αρχής ότι θα κάνει ροτέισον, όντας αποκλεισμένο και έχοντας το κρίσιμο ματς της Κυριακής στο Περιστέρι να ακολουθεί για το πρωτάθλημα, όπως επίσης και ότι, καλώς ή κακώς, το ματς με τη Θέλτα σχετίζονταν κυρίως με… εξετάσεις παικτών που δεν είχαν χρόνο συμμετοχής. Με τον Ρινάλντι να είναι ο πρώτος που έμεινε δεδομένα μετεξεταστέος…
Ο Αργεντινός επιθετικός ήταν απογοητευτικός, ανίκανος να κάνει τα στοιχειώδη με ή χωρίς τη μπάλα, ανήμπορος να παίξει με πλάτη ή με πρόσωπο, προβληματικός στο χορτάρι και στον αέρα, φανερά εκτός κλίματος και ξεκάθαρα «ελάχιστος» να βοηθήσει ουσιαστικά την ομάδα και να ανήκει στο ενεργό της ρόστερ, τουλάχιστον στην παρούσα φάση.
Σε τέτοιο βαθμό που έμοιαζε με σπαζοκεφαλιά και απορούσες πώς ακριβώς στάθηκε στην Αργεντινή και έφτιαξε το όνομά του, παρά τα ελαφρυντικά του νεαρού της ηλικίας και της πρώτης χρονιάς προσαρμογής στην Ευρώπη που πολλές φορές παίζει σημαίνοντα ρόλο σε παίκτες προερχόμενους από τη Λατινική Αμερική.
Αντιθέτως ο Εμποκού πιστοποίησε ότι έχει ποιοτικά χαρακτηριστικά κι εάν κατανοήσει τακτικά πλήρως το ρόλο του ως ακραίος μπορεί να προσφέρει σημαντικά στην ομάδα, όπως επίσης και ο Χουχούμης έδειξε ότι μπορεί να αποτελέσει αξιοπρεπές «μπακ απ» της αριστερής πλευράς της άμυνας από τη στιγμή που στάθηκε σε ένα ματς ευρωπαϊκών απαιτήσεων και υψηλού δείκτη δυσκολίας.
Αμιγώς ποδοσφαιρικά και σε επίπεδο ομάδας, αυτό το ελάχιστο πρώτο δείγμα γραφής των δύο αγώνων του Παναθηναϊκού με τον Ουζουνίδη στον πάγκο, καταδεικνύει ότι (πέραν της ψυχολογίας, πειθαρχίας, συσπείρωσης των αποδυτηρίων και των άλλων σημαντικών παραμέτρων) απαιτείται πολλή και στοχευμένη δουλειά σε ό,τι αφορά στην απόκτηση ισορροπίας ανασταλτικά και δημιουργικά.
Προς το παρόν υπάρχει δεδομένα βελτίωση στη συνοχή των γραμμών, την τακτική προσήλωση, τις μεταβάσεις από τη φάση επίθεσης στο αμυντικό τρίτο και γενικότερα την αγωνιστική πειθαρχία και αμυντική θωράκιση, όχι όμως και στο χτίσιμο του παιχνιδιού και τη δημιουργία φάσεων, γεγονός που καταδεικνύεται από τις ελάχιστες τελικές των δύο αυτών αγώνων.
Οι λόγοι που αυτό συμβαίνει σχετίζονται: Α)με το το «φτύσιμο» του Μπεργκ που παίζει αδιάλειπτα έχοντας ξεκουραστεί μόλις δέκα ημέρες συνολικά από το ξεκίνημα της σεζόν, εξαιτίας της παρουσίας του στο Euro με τη Σουηδία και των προκριματικών της Ευρώπης με τον Παναθηναϊκό, βρισκόμενος εδώ και καιρό στα όρια του, Β)στην απουσία ικανού αντικαταστάτη του Σουηδού άσου από τη στιγμή που ο Ιμπάρμπο είναι περισσότερο περιφερειακός επιθετικός, ο Λέτο δεν δύναται να αγωνίζεται περισσότερο από 30άλεπτα και ο Ρινάλντι αποδεικνύεται… ωσεί παρών, γ)στο ελάχιστο χρονικό διάστημα που έχει ο Ουζουνίδης στον πάγκο και το βάρος που έχει ρίξει σε πρώτη φάση στο ανασταλτικό σκέλος και τη δημιουργία συμπαγούς εικόνας και Δ)στην αναγκαιότητα για ένα στιλ παιχνιδιού με κυρίαρχο γνώμονα τα αποτελέσματα.
Από εκεί και πέρα, οι επικείμενες εσωτερικές τροποποιήσεις/αλλαγές, η περαιτέρω θωράκιση των αποδυτηρίων και η γενικότερη αλλαγή διοικητικής πλεύσης, έστω και αργά, θα μοιάζουν με άλλη μία τρύπα στο νερό εάν δεν υπάρξουν άμεσα και χειροπιαστά αγωνιστικά αποτελέσματα.
Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, άλλωστε, μόνο στον Ουζουνίδη μπορεί να ελπίζει ο Παναθηναϊκός για να αντιστραφεί το γρηγορότερο δυνατόν η αποτελεσματικότητά του και να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητά του, παλεύοντας τους εγχώριους στόχους που έχουν απομείνει.
Πηγή: sdna.gr