Ακροβατούσε στα όρια του αυτοσαρκασμού και της παράνοιας. Ήταν ένα αυθόρμητο στιχάκι της στιγμής, γραμμένο στο πόδι. Διαδόθηκε -όπως όλα τα πράγματα στην 4- από στόμα σε στόμα και μέσα σε δευτερόλεπτα διαδόθηκε ηχητικά σε όλη την Τούμπα: «Πάρτε το πρέφα, εμείς θα πάρουμε το κύπελλο ΟΥΕΦΑ»!
Μες την υπερβολή του θα ήταν ένα υπέροχο σύνθημα, γεμάτο όνειρα και ανεκπλήρωτο πόθο. Υπήρχε όμως ένα μικρό… προβληματάκι. Ο ΠΑΟΚ είχε ήδη αποκλειστεί πριν ξεκινήσει το ματς της 5ης αγωνιστικής απέναντι στην Καμπάλα για το περσινό Europa League. Το ότι δεν υπάρχει πια Κύπελλο ΟΥΕΦΑ, ας το προσπεράσουμε. Η ποιητική αδεία, επιτρέπει τα πάντα!
Το ματς ήταν… σούπα. Άθλιο. Δεν έγινε τίποτα στο πιο άγευστο 0-0 της ιστορίας. Το στιχάκι όμως άγγιξε σώψυχα. Έμεινε. Λίγες μέρες αργότερα, ξανακούστηκε. Ο ΠΑΟΚ έκανε την μεγαλύτερη πιο… άχρηστη νίκη της ιστορίας του στο Ντόρτμουντ και η παράνοια του «Παοκίζειν» επέστρεψε, με τους Βεστφαλούς να ρωτάνε γεμάτοι απορία τι τραγουδάνε 90 λεπτά αυτοί οι τρελοί στο πέταλο.
Ο Λέο Μάτος δεν μεγάλωσε με το ρητό «ΠΑΟΚ είσαι», μια στάση ζωής που με λίγες λέξεις ερμηνεύεται πως στον ασπρόμαυρο μικρόκοσμο δεν υπάρχει η φράση «δεν γίνεται». Είχε ήδη πάει σε τελικό Κυπέλλου… ΟΥΕΦΑ με την Ντνίπρο και ήξερε πως γίνεται. Είχαν περάσει μόλις λίγες ημέρες στην νέα σεζόν, μόλις είχε αρχίσει να καταλαβαίνει τι καπνό φουμάρουν οι νέοι του συμπαίκτες και το πέταξε μετά λόγου γνώσης: «Ο ΠΑΟΚ έχει το υλικό για να φτάσει στον τελικό του Europa League»!
Βαριά κουβέντα που σε στοιχειώνει. Ικανή να σε εκθέσει, μα και να σε κάνει προφήτη. Κι αν ο Λέο μεγάλωσε στην Θύρα 4 του Ρίο ντε Τζανέιρο; Κι αν ο Βραζιλιάνος ξέρει καλύτερα; Στο ανεξήγητο σύμπαν του ΠΑΟΚ δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να ερμηνεύσεις με την λογική. Μην το κάνεις -θα πελαγώσεις. Είναι το μαύρο και το άσπρο. Είναι το χαμένο γκολ του Γκάρι σε κενή εστία και… καπάκι το αδιανόητο γκολ παγκόσμιας κλάσης στις καθυστερήσεις των καθυστερήσεων, σαν ξαφνικός θάνατος, όπως κι εκείνο του Βρύζα στο Χάιμπουρι.
Είναι οι δύο ήττες από την Καραμπάχ, μα και η άλωση της Φλωρεντίας. Είναι οι δύο περσινές κατραπακιές από την Καμπάλα, μα και η εκπόρθηση της Βεστφαλίας. Όσο μεγαλύτερος ο αντίπαλος, τόσο πιο μεγάλος κι ο ΠΑΟΚ.
Είναι το μαρτύριο του Σίσυφου, που δεν σε αφήνει να ησυχάσεις. Ικανός να σηκώσεις ένα πελώριο βράχο, μα καταραμένος να σου γλιστράει λίγο πριν τον ανεβάσεις στην κορυφή. Και ξανά από την αρχή.
Παίκτες που έβλεπαν την εστία σαν σπιρτόκουτο όπως ο Τζάλμα, ο Σάχοφ και ο Γκάρι, μαγεμένοι από τις μυρωδιές της αναγεννησιακής Φλωρεντίας ένιωθαν σαν να πετάνε βότσαλο στην θάλασσα.
Σαν ένα μπουκάλι κέτσαπ που το χτυπάς, το χτυπάς και τίποτα, μα ξάφνου ξεμπουκώνει και γεμίζει το πιάτο. Η φινετσάτη «Ιταλίδα» με τα μωβ ήταν αυτή που την πλήρωσε και λερώθηκε, χωρίς να φταίει.
Τα δοκάρι και μέσα των αντιπάλων στα προηγούμενα παιχνίδια, έγιναν ως διά μαγείας δοκάρι και έξω. Τα τρένα σφύριζαν γύρω από την εστία του Μπρκιτς (η Φιορεντίνα έκανε 19 τελικές), μα μία περίεργη διαφορετική αύρα που έφερε ο Σέρβος γίγαντας λες και μάγευε την μπάλα να πάει λίγο… παραδίπλα.
Ο ΠΑΟΚ πήρε το μεγαλύτερο φετινό του αποτέλεσμα (μέχρι το επόμενο) στο παιχνίδι που ταξίδεψε με την λιγότερη πίεση, τις λιγότερες ελπίδες, τα λιγότερα πρέπει. Στο ματς που δέθηκε τις περισσότερες κλασικές φάσεις από τον αντίπαλο, σε αυτό που έκανε τα περισσότερα τακτικά λάθη. Στον ανεξήγητο πλανήτη του ΠΑΟΚ το επικό αυτό «διπλό» άρχιζε να μυρίζει από το βράδυ της απόλυτης καταστροφής στην περατζάδα της Καραμπάχ στην «Τούμπα». Ιδού τα πειστήρια….
Στον ΠΑΟΚ μην ψάχνεις να βρεις λογική -θα πελαγώσεις. Ούτε σε αυτό το κείμενο. Απλά κλείσε τα μάτια και ταξίδεψε νοερά στο «Γουάιτ Χαρτ Λέιν», στο «Χάιμπουρι», στην «Άμστερνταμ Αρένα», στο «Βεστφάλεν», στην «Αρένα Αουφ Σάλκε», στο «Σουκρού Σαράτσογλου». Πρόσθεσε μία σελίδα αναμνήσεων από το «Αρτέμιο Φράνκι» κι άσε τις επόμενες κενές για τα επόμενα γούστα. Διότι έτσι μάθαμε από παιδιά…
Πηγή: sdna.gr