Συγκλονιστική διήγηση και φοβερά παρασκήνια για το 1996 – «Ούτε ο Μπεργκ σε εκείνη την ομάδα»!

​Σχεδόν 19,5 χρόνια πριν ο Παναθηναϊκός είχε πετύχει την ιστορική νίκη επί του Άγιαξ. Πείτε το τύχη, πείτε το παιχνίδι της μοίρας, οι δύο ομάδες συναντιούνται ξανά στο Άμστερνταμ, απόψε, κάτω από διαφορετικές, ωστόσο, συνθήκες.

Ο αγώνας είναι για την 5η αγωνιστική των ομίλων του Γιουρόπα Λιγκ (τότε ήταν για τα ημιτελικά του Τσάμπιονς Λιγκ), ενώ τόσο η ολλανδική όσο και η ελληνική ομάδα δε θυμίζει σε τίποτα τα σύνολα που παρατάχθηκαν εκείνο το βράδυ της 3ης Απριλίου 1996 στο Ολυμπιακό Στάδιο της πρωτεύουσας των Κάτω Χωρών.

Αυτό παραδέχεται, άλλωστε, μιλώντας στον SportDog ο Μένιος Σακελλαρόπουλος, ο οποίος είχε ζήσει από κοντά αυτή τη μεγάλη νύχτα για το “τριφύλλι” και όλο το ελληνικό ποδόσφαιρο.

Ο συνάδελφος που ακούμε καθημερινά στην εκπομπή “Τρεις μπαλαδέρος” στο Sport 24 Radio διηγήθηκε με συγκλονιστικό τρόπο όσα προηγήθηκαν και ακολούθησαν της μεγάλης νίκης του Παναθηναϊκού.

Θυμήθηκε, μεταξύ άλλων, τις μυθικές ατάκες του Μπορέλι, την αλησμόνητη δήλωση του Γιώργου Βαρδινογιάννη, τις φωνές του Βάντσικ στον Δώνη, τον σεμνό πανηγυρισμό του Βαζέχα, αλλά και την προκλητική στάση των Ολλανδών που πίστευαν ότι θα νικήσουν εύκολα.

Παράλληλα, προσπάθησε να αναλύσει τις διαφορές εκείνης της εποχής με τη σημερινή, μίλησε για τον τωρινό αγώνα των δύο ομάδων, χωρίς ωστόσο να μπει σε συγκρίσεις.

“Ούτε στον πάγκο δε θα ήταν τότε ποδοσφαιριστής από τη σημερινή ομάδα”, ισχυρίστηκε και τόνισε ότι οι σημερινοί παίκτες του ΠΑΟ πρέπει να μάθουν για την ευρωπαϊκή ιστορία του συλλόγου.

Όσον αφορά το τι πρέπει να κάνει η ελληνική ομάδα για να φύγει με θετικό αποτέλεσμα ήταν ξεκάθαρος.”Μην παίξουν λες και κάνουν τουρισμό”, υπογράμμισε στη συνέντευξη που παραχώρησε, την οποία μπορείτε να διαβάσετε παρακάτω, ή να ακούσετε στο ηχητικό που επισυνάπτεται.

Ποιες ιστορίες σάς έρχονται στο νου από το παιχνίδι του Παναθηναϊκού με τον Άγιαξ στο Άμστερνταμ το 1996;

“Θυμάμαι ότι στην προπόνηση μία μέρα πριν το ματς, στις 2 Απριλίου του 1996, είχαν έρθει καμία διακοσαριά Ολλανδοί νεαροί και μεγαλύτερης ηλικίας, οι οποίοι έδειχναν τα πέντε δάχτυλα, «θα φάτε πέντε». Μιλάμε για τη μεγαλύτερη ομάδα της εποχής, τον Άγιαξ, με παίκτες που ξεπερνούσαν τα δεδομένα της σημερινής εποχής.

Ο Γιώργος Βαρδινογιάννης ήταν στο γήπεδο και πήγαινε πάνω κάτω με ένα τεράστιο κομπολόι στα χέρια. Ήταν αγχωμένος και πήγε κοντά του ο Μπορέλι και του λέει: «πρόεδρε μήν έχεις ά-γ-χ-ο, θα τους καθαρίσουμε». Δεν το πίστευε, απλώς ήταν μία χαλαρή παρέα, η οποία μπήκε στο αεροπλάνο για να ευχαριστηθεί το παιχνίδι.

“Ούζο… 5-0”

Στην πτήση το αεροσκάφος το έλεγαν «Βέρμιο». Ο Παναθηναϊκός έφυγε πρωταπριλιά. Ο Βαζέχα είπε ότι είδε όνειρο μία γυναίκα που μαγείρευε κοκκινιστό κρέας με σάλτσα βασιλικού. Ο Καπουράνης έβαζε στοιχήματα με τον Γαρμπή, τον μασέρ της ομάδας, ότι θα έκανε «ποδιά» στον Τζορτζ Φίνιντι.

Κάποια στιγμή φεύγει να κάνει δηλώσεις ο Ρότσα και έχουν σηκώσει πίσω από την κάμερα ένα χαρτόνι που ανέγραφε «Ούζο 5-0». Τον Παναθηναϊκό τον είχαν για φτύσιμο, ακόμη και ο Λουίς Φαν Γκάαλ που ήταν προπονητής του Άγιαξ. Για να καταλάβετε, διανύσαμε μία διαδρομή 120 χιλιομέτρων για να κάνει δηλώσεις και δεν έκανε. Μιλάμε για το τελευταίο ματς στο Ολυμπιακό Στάδιο του Άμστερνταμ, το οποίο χτίστηκε το 1926 και μετά το συγκεκριμένο αγώνα θα έκλεινε, αφού ο Άγιαξ θα μετακόμιζε στο Άμστερνταμ Αρίνα. Γενικά ήταν μία ατμόσφαιρα παιδικής χαράς. Είχε τόσο πλάκα με τους παίκτες του Παναθηναϊκού που απορούσες το στο καλό θα γίνει. Το πειραχτήρι της ομάδας εκείνης της εποχής ήταν ο Μπορέλι. Πήγε στον Γιώργο Δώνη και του είπε «Δώνη, βρέθηκε ασχημότερος παίκτης από εσένα, ο Ντάβιτς». Και του απάντησε το «τρένο»: «ναι αλλά εσύ είσαι ο πιο κοντός και ο πιο αστείος».

“Go τρένο, Go”!

Μιλάμε για μία φοβερή ομάδα του Άγιαξ. Βαν ντερ Σαρ, Ντάνι Μπλιντ, Ράιζιγκερ, Λιτμάνεν, Φίνιντι, Ντάβιτς, Κανού, Κλάιφερτ. Ο Παναθηναϊκός μπήκε άφοβα μέσα στο γήπεδο. Στην 11άδα υπήρχαν μόνο δύο ξένοι, ο Βάντσικ με τον Βαζέχα, που στην ουσία ήταν σαν Έλληνες και αυτοί. Έγινε ο χαλασμός κυρίου, γιατί το ματς πήγαινε για 0-0. Ο Άγιαξ ασκούσε πίεση, αλλά δεν ήταν αυτό που λέμε ποδοσφαιρικά …κατηφόρα, ο Παναθηναϊκός ήλεγχε το παιχνίδι αλλά δεν απειλούσε. Και στο 86′ έγινε το μπαμ, όπου φεύγει ο Δώνης και κάνει τη γνωστή κούρσα. Εγώ ήμουν πίσω από την εστία του Βάντσικ και φώναζε ο Πολωνός με τη γνωστή χοντρή φωνή του «go τρένο, go». Και σπάει την μπάλα στον Βαζέχα που κάνει το απίθανο πλασέ και ο Βαν Ντερ Σαρ μένει άναυδος, δεν πιστεύει ότι έγινε αυτή η φάση.

Γίνεται το έλα να δεις. Κατεβαίνουμε στα αποδυτήρια και είναι 20 κανάλια που κυνηγούν τον Βαζέχα. Ο Βαρδινογιάννης έκανε το διερμηνέα του. Εκεί ήταν η περίφημη δήλωση του Καπετάνιου ότι «οι ομάδες χτίζονται, δεν αγοράζονται». Καταλαβαίνει κανείς ότι με βάση τη δυναμικότητα του συγκεκριμένου αντιπάλου τη συγκεκριμένη εποχή, η νίκη ήταν σαν ψέμμα. Αυτη ήταν η βραδιά του Άμστερνταμ, η οποία ήταν η μεγαλύτερη νίκη σε αξία, γιατί μιλάμε για ημιτελικό Τσάμπιονς Λιγκ. Ήταν μία ανάσα από τον τελικό. Στον επαναληπτικό δεν είχε πλάκα το θέμα, γιατί οι Ολλανδοί ήρθαν πολύ σοβαροί στο ματς. Διακυβευόταν η ιστορία τους. Θα ήταν ντροπή γι’ αυτούς αν αποτύγχαναν. Εγώ ήμουν στη φυσούνα τότε, 17 Απριλίου. Ήταν όλοι σα να είναι νεκροί. Ιδρωμένοι και ξεφύσαγαν, ακόμα και ο πλακατζής, ο Μπορέλι. Ο Παναθηναϊκός υπέκυψε στο άγχος, τις ελλείψεις και την ανωτερότητα των άλλων”.

Τι θυμάστε από τη μετάδοση; Υπήρχαν δυσκολίες τεχνικές; Γιατί ο Σωτηρακόπουλος ακουγόταν, λες και ήταν στο υπερπέραν…

“Δεν υπήρχε καμία δυσκολία. Μπορεί να ήταν γερασμένο γήπεδο, αλλά ήταν ένα στάδιο που είχε περάσει Ολυμπιακούς Αγώνες και είχαν παιχτεί σημαντικά παιχνίδια. Για τα επίπεδα της εποχής ήταν όλα καλά. Το ματς πήγαινε στο 0-0 και δεν δείχνει κάτι ότι μπορεί να αλλάξει τη ροή του. Ο Χρήστος είδε τον Δώνη να φεύγει σφαίρα στον κενό χώρο μπροστά του. Ο Βαζέχα μάλιστα ήταν τόσο πολύ μαγκωμένος που δεν πανηγύρισε το γκολ, απλώς σήκωσε τα χέρια. Το πίστευε, αλλά σου λέει, «εντάξει, ο Άγιαξ είναι, υπάρχει και ρεβάνς». Ήταν πολύ ψύχραιμος στον πανηγυρισμό. Οι άλλοι έτρεχαν να τον σκοτώσουν από τη χαρά και αυτός απλώς σήκωσε τα χέρια”.

“Δε θα ξαναδούμε ενδεκάδες με 8-9 Έλληνες”

Προαναφέρατε ότι ο Παναθηναϊκός έπαιζε με δύο ξένους που στην ουσία ήταν σαν Έλληνες. Τελικά, μήπως πρέπει για να ξαναδούμε τέτοιες επιτυχίες να χτίσουμε ελληνικές ομάδες;

“Είναι μεγάλο μυστικό αυτό, διότι κακά τα ψέμματα δημιουργείς οικογενειακό κλίμα. Με 20 ξένους δεν μπορείς να το πετύχεις αυτό, γιατί είναι οι Γκανέζοι ξεχωριστά, οι Κογκολέζοι δεξιά, οι άλλοι αριστερά. Γίνεται ένα σκορποχώρι. Τότε όμως ήταν μία οικογένεια, με αστεία που καταλάβαιναν όλοι, με πλάκες, με χιούμορ. Αλλά δεν μπορεί να ξαναγίνει αυτό. Τελείωσε για πάντα. Σε επίπεδο μεγάλο ομάδων, Παναθηναϊκού, Ολυμπιακού, ΑΕΚ, δε θα ξαναδούμε ποτέ ενδεκάδες με 8-9 Έλληνες. Αυτό ισχύει παντού, έτσι είναι το ποδόσφαιρο. Είναι ευκολότερο γιατί έχουν μπει στο παιχνίδι δυνατά οι μάνατζερς και με έναν ξένο προπονητή κάνει 12 μεταγραφές ξενων. Αν υπάρχει ένα ταλεντάκι ελληνόπουλο, αυτομάτως παραμερίζεται. Δεν του δίνεται η ευκαιρία να παίξει”.

Με βάση τα δεδομένα στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο τότε, νίκη επί ποιας αντιπάλου σήμερα θα ήταν ανάλογη με εκείνη;

“Είναι σαν νικάς την Μπαρτσελόνα ή τη Ρεάλ. Γιατί ο Άγιαξ είχε τέτοιες διαφορές στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο από τους υπόλοιπους”.

“Παγκόσμιας κλάσεις ποδοσφαιριστές απέναντι σε χωριατάκια”

Οι οικονομικές διαφορές όμως φαίνονταν; Ήταν τόσο εύρωστος ο Άγιαξ, όσο σήμερα η Μπάρτσα και η Ρεάλ που εξοδεύουν απίστευτα ποσά που μόνο στο άκουσμά τους σού σηκώνεται η τρίχα;

“Ο Άγιαξ είναι μία ξεχωριστή περίπτωση του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Τουλάχιστον εκείνη την εποχή και για χρόνια έφτιαχνε ομάδες πανίσχυρες, μεγάλους παίκτες και σε τρία χρόνια τους πωλούσε. Και μετά ξανά από την αρχή. Ήταν πανίσχυρος οικονομικά. Μιλάμε για ένα εβραϊκό λόμπι που ήταν γεμάτο χρυσάφι. Ήταν οικονομικά αυτόνομος ως εταιρεία. Αλλά βέβαια δεν παίζουν πάντα τα λεφτά. Σας ξαναλέω ότι σε αυτό το ματς τέθηκαν αντιμέτωποι παγκόσμιας κλάσεις ποδοσφαιριστές απέναντι σε χωριατάκια. Ο Γιώργος Γεωργιάδης του Σάββα και του Χαραλάμπους, ο Δώνης, ο Νιόμπλιας, ο Ουζουνίδης ήταν παιδιά από επαρχία αλλά με τεράστια ψυχικά αποθέματα”.

Στην πτήση της επιστροφής τι έγινε;

“Η φωτογραφία που έπαιξε στα Μέσα της εποχής ήταν η φωτογραφία του Μπορέλι με τον Βαζέχα στο πιλοτήριο. Το μέγεθος της νίκης ήταν τόσο μεγάλο που έπαιξε πρωτοσέλιδο στις πολιτικές εφημερίδες. Έθνος, Ελευθεροτυπία, Απογευματινή, Τα Νέα, το είχαν πρώτο θέμα. Πού να χωρέσει μία νίκη σε σημερινό πρωτοσέλιδο; Τότε ήταν όλα για το παιχνίδι με τίτλους «Πράσινο όνειρο, άθλος, θεοί του Ολύμπου»”.

“Θα έβγαζες έξω τον Βαζέχα για να παίξει ο Μπεργκ;”

Σε εκείνη την ομάδα του Παναθηναϊκού χωράει κάποιος παίκτης από τη σημερινή;

“Ούτε ένας! Ούτε στον πάγκο. Δηλαδή αν υποθέσουμε ότι ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού σήμερα είναι ο Μπεργκ, θα έβγαζες έξω τον Βαζέχα για να παίξει ο Σουηδός; Όχι δε γίνεται. Ούτε στα αποδυτήρια δεν θα έμπαιναν”.

Το παιχνίδι της Πέμπτης για το Europa League πώς το βλέπετε;

“Ο Παναθηναϊκός έχει τρομερή αστάθεια. Είναι σαν ασανσέρ. Μπορεί να κάνει ένα τρομερό ημίχρονο, να προηγηθεί 2-0 και μετά να έρθουν τα πάνω κάτω. Προφανώς υπήρξαν προβλήματα στην προετοιμασία, γι’ αυτό η ομάδα καταρρέει μετά το 60′. Δεν μπορούν να γίνουν συγκρίσεις, ούτε εκείνου του Παναθηναϊκού, ούτε εκείνου του Άγιαξ. Οι διαφορές είναι η γη με τη Σελήνη. Μόνο στο όνομα γίνονται συγκρίσεις, όλα τα άλλα είναι ξένα. Τα υπόλοιπα είναι απλώς οδοντόκρεμες”.

“Το παιχνίδι δεν είναι τουρισμός”

Ποια στοιχεία των παικτών του μπορεί να αξιοποιήσει ο Παναθηναϊκός για να πάρει θετικό αποτέλεσμα;

“Πρώτα απ’ όλα να παίξουν μέχρι το 90′. Τα ματς δεν τελειώνουν ούτε στο 65′ ούτε στο 70′. Ας βρεθεί κάποιος στα αποδυτήρια να εξηγήσει στους παίκτες τι έχει κάνει ο Παναθηναϊκός. Δεν μπορεί η ομάδα να έχει κάνει τέτοιο αρνητικό ρεκόρ και να έχει να νικήσει τόσα πολλά παιχνίδια. Δεν γίνεται. Ας πάρουν έναν πολύγλωσσο διερμηνέα να τους τα πει. Δεν μπορεί να ρίχνουμε λευκή πετσέτα, απαγορεύεται, δεν γίνεται. Από εκεί και πέρα να καταλάβουν ότι δεν είναι διεκπεραιωτική υπόθεση, μπαίνουμε, παίζουμε φεύγουμε και βγάζουμε φωτογραφίες στο αεροπλάνο. Πρέπει να ματώσουν, να παλέψουν, να κυνηγήσουν και να πιέσουν. Δεν είναι τουρισμός το παιχνίδι”.

Πώς σχολιάζετε τα όσα συμβαίνουν στο ελληνικό ποδόσφαιρο;

“Όλο αυτό είναι ένας θίασος. Με τις διακοπές δε λύνεται το προβλημα. Δηλαδή λέμε, το κλείνουμε το περίπτερο για μία εβδομάδα μέχρι την επόμενη; Από εκεί και πέρα τι γίνεται; Εγώ είμαι στη δουλειά 37 χρόνια και τις περισσότερες σεζόν αυτά τα πράγματα θυμάμαι σε άλλο επίπεδο, άλλες μεθόδους. Το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι μία προβληματική ιστορία. Αν δεν κάτσουν στο ίδιο τραπέζι όλοι αυτοί που έχουν συμφέρον από το ποδόσφαιρο δεν θα δοθεί ποτέ λύση. Ποτέ δε θα βρεθεί λύση, αν το κράτος δεν επιβάλλει τη βούλησή του. Δεν μπορεί να κάνει ο καθένας ό,τι γουστάρει”.

“Βρήκα αποκούμπι στη συγγραφή”

Θα μας μιλήσετε για το νέο σας βιβλίο;

“13 στα 13. 13 χρονιές, 13 βιβλία. Για μένα είναι τίτλος τιμής, γιατί στο ξεκίνημα της συγγραφής θεωρούσαν πάρα πολλοί, τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι; Από πού κι ως πού; Λες και έγραφε το κούτελό μου, ότι εγώ ξέρω μόνο από πέναλτι και οφσάιντ. Μετρώντας, πια, 13 βιβλία μπορώ να πω ότι η αλεπού έχει δουλειά στο παζάρι. Απλώς επέλεξα να κάνω κάτι διαφορετικό από την καθημερινότητά μου. Για πολλά χρόνια η «ρουτίνα» μου είχε προπόνηση, ρεπορτάζ, γήπεδο, ξύλο, επεισόδια και ήθελα να βρω ένα αποκούμπι να ηρεμήσω λίγο μέσα μου. Το τελευταίο βιβλίο τιτλοφορείται ως «Δεκατρία κεριά στο σκοτάδι» και ασχολείται με τον κόσμο των τυφλών. Ο ήρωας χάνει το φως του ύστερα από ένα μεγάλο αυτοκινητιστικό ατύχημα. Ξυπνάει μετά το χειρουργείο τυφλός και εκεί ανακαλύπτει έναν κόσμο που ούτε φανταζόταν ότι υπάρχει. Ανθρώπους που ζούνε μέσα στο σκοτάδι αλλά μπορούν και τα καταφέρνουν παρ’ ότι η πόλη είναι πολύ εχθρική προς αυτούς”.

Πηγή: sportdog.gr