Την Κυριακή έχουν το δικό τους κλάσικο, λίγο νωρίτερα από εμάς, οι Πορτογάλοι. Πόρτο-Μπενφίκα. Οι ομάδες, πριν το κλάσικο, όφειλαν να διαχειριστούν τη μεσοβδόμαδη βάσανο του Τσάμπιονς Λιγκ. Ο Νούνο, ο πολύ αξιόλογος προπονητής της Πόρτο, είπε επ’ αυτού μια ωραιότατη κουβέντα.
«Ο καλύτερος τρόπος να ετοιμάσεις το επόμενο παιγνίδι είναι να κερδίσεις το προηγούμενο». Κανόνας. Ενας κανόνας που αψήφησε ο ΠΑΟΚ, στο Μπακού. Το βρήκε μπροστά του. Και στο Μπακού, όπου ενθάρρυνε τους Αζέρους. Και, το ακόμη χειρότερο, τώρα, δύο εβδομάδες μετά το Μπακού.
Είναι απλό. Του την έκαναν, είδαν ότι μπορούν, το πίστεψαν, του την έκαναν ξανά. Ο Ολυμπιακός σεβάστηκε τον κανόνα. «Ετοίμασε» το ντέρμπι, με το να προσπαθήσει να κερδίσει στο Καζαχστάν. Φυσικά, δεν αντιλέγει κανείς, με rotation σε έκταση άνω του 50%. Δεν είναι ανόητος, ο Πάουλο Μπέντο. Αντιλαμβάνεται.
Ότι, εάν περάσει τον κάβο την Κυριακή, ύστερα βάζει μπρος για (…μη το πάμε πολύ μακρυά, τουλάχιστον) Καλές Γιορτές. Δεν θ’ άκουγε μπράβο για μία νίκη στην Αστάνα, δεν θ’ ακούσει καν για μία πρόκριση στους «32» του Γιουρόπα Λιγκ. Ενώ θ’ ακούσει τα γιατί και τα μήπως, εάν δεν νικήσει τον Παναθηναϊκό.
Όμως ο Πάουλο Μπέντο πήγε 4000 χιλιόμετρα δρόμο, για να κερδίσει. Ξεκάθαρα. Παίρνει ένα μπράβο, ήδη. Όχι, εννοείται, για το ποδόσφαιρο. Ποδόσφαιρο «σε παρκέ» είναι ποδόσφαιρο μπάπα-μπούπα. Δεν γίνεται να είναι κάτι άλλο, από ποδόσφαιρο μπάπα-μπούπα. Ψηλά, και ορμάμε στις διεκδικήσεις.
Το μπράβο πηγαίνει για την εμφανή αφοσίωση στον στόχο της ημέρας. Για την επιθυμία και τη συγκέντρωση, στον στόχο της ημέρας. Της Πέμπτης. Όχι της Κυριακής. Πηγαίνει, το μπράβο, ακόμη και για το αποτέλεσμα. Δεν ήταν νίκη, αλλ’ ήταν καλό. Και άξιζε, να είναι νίκη.
Όσοι είδαν, κατάλαβαν γιατί η Αστάνα στην Ευρώπη τρέχει το σερί, δύο χρόνια αήττητοι εντός. Εκμεταλλεύονται αγρίως συνθήκες, δεδομένα, ιδιαιτερότητες. Το ζήτημα της ημέρας, ωστόσο, είναι ότι ο Σεμπά, ο Αντρέ Μάρτινς, ο Μποτία, όποιος άλλος θα είναι βασικός την Κυριακή, την Πέμπτη έμειναν στη «γραμμή Νούνο».
Ο Παναθηναϊκός δεν έκανε κάτι διαφορετικό. Είχε, επίσης, επιθυμία και πάθος. Το διαφορετικό του Παναθηναϊκού ήταν η σουρεάλ, αναγκαστικά, ενδεκάδα. Ιδίως οι τέσσερις χαφ, ποιοι ήταν και σε ποια διάταξη. Εύλογα έλειψε η τάξη, η συνοχή, η ηρεμία. Αμα χάνεις δε, καθ’ οδόν, και τον Μπεργκ…
Τότε, φέρνεις τον Λέτο. Τον λατρεύει η κερκίδα, ναι, κατανοητό. Αλλ’ ο Λέτο δεν μπορεί ν’ ανταπεξέλθει στην απαίτηση του διεθνούς ανταγωνισμού. Είναι σαν ν’ απορούν ΠΑΟΚτσήδες, γιατί «δεν μπορεί» ο Μπίζεσβαρ. Μα, δεν…τον βλέπουν; Σε τέτοιες απαιτήσεις, ανταπεξέρχονται (και κάνουν διαφορά) οι Μπελφοντίλ.
Η επιθυμία και το πάθος δεν αρκούν, για να είναι απειλή. Κι όμως, προς στιγμήν η Σταντάρ ένιωσε απειλή χάρη στην υπερβατική προσπάθεια, ξεκινώντας το β’ μέρος. Αλλ’ η συνοχή, εξακολουθούσε να λείπει. Φάνηκε, όταν ένας Σισέ (!) μονομιάς σκότωσε το πράσινο μομέντουμ. Τι ανοιχτό πεδίο βολής βρήκε στον άξονα…
Μαζί, σκότωσε και το ευάλωτο μυαλό των παικτών. Το ξέραμε, από πρότερα επεισόδια. Στραβώνει κάτι, σε αγώνα του Παναθηναϊκού; Σενάριο επανόρθωσης, αποκλείεται. Είναι βέβαιον ότι θα στραβώσουν, έπειτα, τα πάντα όλα. Το ένα γκολ θα φέρει το άλλο, το άλλο θα φέρει κόκκινη, η κόκκινη θα φέρει κι άλλο. Πάει λέγοντας.
Μια τελευταία σημείωση, για τον Πάουλο Μπέντο. Μας έρχεται, απ’ τη νούμερο-ένα κοιτίδα ποδοσφαιριστών στην πατρίδα του. Τη Σπόρτιγκ. Ξέρει βιωματικά ότι, με τους μικρούς, για κάθε λανθασμένο μαρκάρισμα σαν του Ρέτσου στο 1-0 παίρνεις μία πλαγιοκόπηση και ασίστ σαν του Μανθάτη στο 1-1
Ο ένας, με την επανάληψη, θα μάθει τι να μη ξανακάνει. Ο άλλος, με την επανάληψη, θα μάθει να το κάνει συνεχώς. Σε (όχι μεγάλο) βάθος χρόνου, ο ένας θα γίνει, το λιγότερο, αξιόπιστος επαγγελματίας. Ο άλλος μπορεί να γίνει, έως αστέρι. Δεν χάνεις, πάντως. Ο,τι κι αν γίνουν, έχεις μονάχα να κερδίσεις.
Πηγή: sdna.gr