Ο θάνατος του Μπλιώνα: η μέρα που δάκρυσε το «Αλκαζάρ» (pics, vids)

​Ήταν 29 χρόνων, ο μικρότερος γιος μιας αγροτικής οικογένειας. Καθηγητής της ΣΕΛΕΤΕ. Από το Λουτρό Ελασσόνας. Ζούσε και δούλευε στην Αθήνα. Είχε πάει για λίγες ημέρες στο χωριό του για να κανονίσει τις λεπτομέρειες του αρραβώνα του με μια κοπέλα από την Καβάλα. Από εκεί θα έπαιρνε το ΚΤΕΛ για τη Λάρισα και στη συνέχεια για να γυρίσει στην πρωτεύουσα. Ήταν 26 Οκτωβρίου. Ο θεσσαλικός κάμπος «καιγόταν». Ήταν η ημέρα του ντέρμπι της Λάρισας με τον ΠΑΟΚ. 

Το ταξί που μεταφέρει τον νεαρό καθηγητή από το χωριό του στη Λάρισα θα καθυστερήσει και ο Μπλιώνας θα χάσει το λεωφορείο για την Αθήνα, όπου έπρεπε να είναι την επόμενη ημέρα για να παραβρεθεί μαζί με τους μαθητές του στην παρέλαση για την εθνική γιορτή. «Γιατί δεν πας στο Αλκαζάρ; Έχει ωραίο παιχνίδι σήμερα» θα του πει ένας από τους υπαλλήλους στον σταθμό των ΚΤΕΛ. Ο Μπλιώνας, που δεν έχει πάει ποτέ ξανά σε γήπεδο, θα βρεθεί εκείνο το απόγευμα στη Θύρα 1 του «Αλκαζάρ». 

Η ώρα της σέντρας πλησιάζει. Στο γήπεδο είναι οπαδοί και των δύο ομάδων. Το κλίμα είναι εχθρικό. Δεν είναι μόνο τα υβριστικά συνθήματα. Οι οπαδοί του «Δικεφάλου του Βορρά» θα ρίξουν τρεις φωτοβολίδες στους οπαδούς των «βυσσινί». Οι δύο θα καταλήξουν στο έδαφος. Η τρίτη θα πάρει μια περίεργη τροχιά… Εκατό μέτρα μακριά, θα χτυπήσει στο κιγκλίδωμα της Θύρας 1. Θα καρφωθεί στο λαιμό του νεαρού καθηγητή και θα του κόψει την καρωτίδα. Πέφτει αιμόφυρτος, οι διπλανοί του προσπαθούν να τον βοηθήσουν, η αναμμένη φωτοβολίδα είναι ακόμα σφηνωμένη στο λαιμό του, δεν υπάρχει ασθενοφόρο στο γήπεδο, κάποιοι τον ξαπλώνουν σε μια διαφημιστική πινακίδα, πίσω στην καρότσα ενός αγροτικού, εκεί θα αφήσει την τελευταία πνοή του στο δρόμο προς το νοσοκομείο. 

Από τα μεγάφωνα του «Αλκαζάρ» ακούγεται η αναγγελία του θανάτου. Σκηνές πανικού και σπαραγμού. Οπαδοί της Λάρισας κινήθηκαν εναντίον αυτών του ΠΑΟΚ. Ο αγώνας διεξάγεται κανονικά, η Λάρισα νικά με 2-1. «Ήμουν στα Φάρσαλα με τη γυναίκα μου, δουλεύαμε στα βαμβάκια. Ακούγαμε σε ένα ραδιοφωνάκι όσα είχαν συμβεί στο γήπεδο το μεσημέρι. Στην αρχή το όνομα δεν το είπαν σωστά. Έλεγαν Μηλιώνας και δεν έδωσα ιδιαίτερη σημασία. Στη συνέχεια το διόρθωσαν. Ήξερα πως ήταν στη Λάρισα. Αμέσως έφυγα με έναν ξάδελφό μου και πήγαμε στο νοσοκομείο. Με ρώτησε αν έχω κουράγιο να μπω στο νεκροτομείο. Θυμάμαι πως τον είχαν σε ένα σημείο γυμνό και επικρατούσε μια ακαταστασία που με ενόχλησε. Δεν μπορώ να στο εξηγήσω… Τον πήραμε και πήγαμε στο χωριό» θα πει μερικά χρόνια αργότερα ο αδερφός του, Αντώνης.

«Ήταν ένα ατυχές συμβάν» θα περιοριστεί να πει ο επικεφαλής των αστυνομικών δυνάμεων που είχαν αναλάβει την ασφάλεια του αγώνα. Η αστυνομία που δεν είχε σχέδιο για να αποτρέψει το κακό, είχε σχέδιο για να εντοπίσει τον δράστη. Ήταν ένας άνδρας που φορούσε μπουφάν σε έντονο χρώμα και άλλαζε συνεχώς θέσεις στις εξέδρες για να μην εντοπιστεί. Κατά την έξοδο των οπαδών του ΠΑΟΚ από το γήπεδο, η αστυνομία θα συλλάβει δέκα άτομα. Ο ένας εξ αυτών θα υποδείξει ως υπαίτιο της ρίψης των φωτοβολίδων έναν 20χρονο, ο οποίος λίγες ώρες αργότερα θα ομολογήσει. «Ήταν ατύχημα» θα πει στην ομολογία του, το ίδιο θα επαναλάβει και στο δικαστήριο. Θα του επιβληθεί οκταετής φυλάκιση για φόνο, θα αποφυλακιστεί το 1991 έχοντας δείξει καλή διαγωγή…

Πηγή: sdna.gr