Πριν 99 χρόνια ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι οργάνωσαν την πρώτη εργατική επανάσταση εναντίον της Τσαρικής Ολιγαρχίας, αναλαμβάνοντας τα μέσα παράγωγης, σύμφωνα με το αριστερό αφήγημα.
Έχουν όμως έτσι τα ιστορικά δεδομένα;
Η Οκτωβριανή επανάσταση άραγε επιβεβαίωσε τον Μαρξιστικό ντετερμινισμό, περί προλεταριοποίησης της εργατικής τάξης σε συνθήκες καπιταλισμού, με αποτέλεσμα την επανάσταση και την εγκαθίδρυση του κομμουνισμού;
Η απάντηση είναι ξεκάθαρα όχι.
Η Ρωσία το 1917 δεν ήταν μια ώριμη καπιταλιστική χώρα, αλλά ένα αυταρχικό φεουδαρχικό καθεστώς, χωρίς κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως την γνωρίζουμε στον δυτικό κόσμο. Άρα έχουμε την πρώτη, εκ των πολλών, αντίφαση του Μαρξισμού.
Αξίζει δε, να εξετάσουμε τις συνθήκες της εποχής εν μέσω του Α’ παγκοσμίου πολέμου και τις γεωπολιτικές συνθήκες που διαμορφώνονταν.
Η Ρωσία βρίσκονταν σε εμπόλεμη κατάσταση με την Γερμάνια. Ενώ η Ρωσία γνώριζε τη μια ήττα μετά την άλλη, οι βλέψεις της προς τον έλεγχο των στενών του Βοσπόρου και την έξοδο της στη Μεσόγειο ήταν αμετακίνητες.
Οι συνεχείς ήττες της Ρωσίας δημιούργησαν ένα αίσθημα αμφισβήτησης του λαού εναντίον της ικανότητας του Τσάρου Νικολάου Β’, να οδηγήσει τη χώρα σε μια νικηφόρα έκβαση.
Αποτέλεσμα αυτού η αυθόρμητη Φεβρουαριανή Επανάσταση και η πτώση του Τσαρισμού. Η πρώτη Δημοκρατία στην ιστορία της Ρωσίας εγκαθιδρύθηκε εκείνη την εποχή με την κυβέρνηση Κερένσκυ.
Από τους πρώτους νόμους που ψήφισε η πρώτη δημοκρατική κυβέρνηση της Ρωσίας, ήταν ο επαναπατρισμός των εξόριστων.
Ο Λένιν ήταν τότε εξόριστος στην Ελβετία. Εκμεταλλευόμενος το νόμο αυτό , ήρθε σε συμφωνία με την γερμανική κυβέρνηση και τον τελευταίο αυτοκράτορα της Γερμανίας Κάιζερ, να του δοθούν όλα εκείνα τα μέσα που θα τον βοηθούσαν να καταλάβει την κυβέρνηση.
Ο τότε υπουργός εξωτερικών της Γερμανίας Ρίχαρντ φον Κόλμαν, σε μια επιστολή του προς τον Κάιζερ εξηγούσε με λεπτομέρεια γιατί η επικράτηση του Λένιν θα είχε γεωπολιτικά οφέλη της Γερμανίας έναντι της Ρωσίας.
Στις 8 Απριλίου 1917 ο Λένιν με τη βοήθεια των Γερμανών επιβιβάζεται σε ένα «σφραγισμένο τρένο» που δεν θα περνούσε κανένα έλεγχο. Μαζί του είχε 32 μπολσεβίκους , χρήματα και τεχνική υποστήριξη.
Κατά την άφιξη τους στην Αγία Πετρούπολη οι βουλευτές των άλλων κομμάτων κατηγορούσαν τους Μπολσεβίκους ως γερμανούς κατασκόπους. Είθε η ιστορία να τους δικαιώσει.
Ξημερώματα στις 25 Οκτώβριου μια ένοπλη ομάδα Μπολσεβίκων κατέλαβε το σιδηροδρομικό σταθμό της Βαλτικής. Άλλη, τις γέφυρες του Νέβα ποταμού που διασχίζει την Αγ. Πετρούπολη. Μια άλλη το ταχυδρομείο, το τηλεγραφικό πρακτορείο, το τηλεφωνικό κέντρο, τα δημόσια κτήρια, το εργοστάσιο ηλεκτρικού ρεύματος, τα τυπογραφεία, τις αποθήκες τροφίμων και την Κεντρική Τράπεζα.
Η κατάληψη όλων των νευραλγικών σημείων έγινε χωρίς καμία αντίσταση και χωρίς κανένα θύμα.
Την άλλη μέρα το πρωί οι κάτοικοι της πόλης ξύπνησαν και πληροφορήθηκαν ότι την εξουσία ανέλαβε η «Στρατιωτική Επαναστατική Επιτροπή» και η προσωρινή κυβέρνηση Κερένσκυ καθαιρέθηκε, ενώ αυτή βρίσκονταν στα Χειμερινά Ανάκτορα. Μετά δυο μέρες οι Μπολσεβίκοι καταλαμβάνουν τα Χειμερινά Ανάκτορα αιχμαλωτίζοντας όλους τους Υπουργούς. Η αντίσταση στα Ανάκτορα ήταν υποτυπώδης και οι νεκροί από την ιστορική αυτή «σύγκρουση» της Αστικής και εργατικής τάξης, ήταν μόνο 6 νεκροί και μάλιστα από τη μεριά των μπολσεβίκων , όπως αναφέρει ο Σ. Γιόφ μέλος της «Στρατιωτικής Επαναστατικής Επιτροπής» σε άρθρο του στην εφημερίδα της Κομμουνιστικής Διεθνούς.
Η πρώτη κίνηση της «Πρώτης Φοράς …» κομμουνιστικής κυβέρνησης, ήταν η συμφωνία ειρήνης με τους Γερμανούς που ήδη είχαν καταλάβει το ¼ της Ρωσίας. (Αργότερα με την ήττα της Γερμανίας από τους συμμάχους, εδόθησαν πίσω).
Πρωτύτερα οι Γερμανοί είχαν συνάψει σχέσεις με τους Τούρκους για τον έλεγχο των στενών του Βοσπόρου και η νέα κομμουνιστική κυβέρνηση ματαίωσε τα σχέδια της Ρωσίας για έξοδο της στο Αιγαίο.
Σημειωτέον ο Κεμάλ οργάνωνε στρατό εναντίον των Ελλήνων. Αυτός που οργάνωσε το στρατό του Κεμάλ ήταν ο στρατηγός Βασίλιεβιτς Φρούντζε. Ποιος ήταν αυτός; Ήταν ο στρατάρχης του Λένιν. Έτσι για να μη ξεχνούμε ότι και οι μπολσεβίκοι και οι εγχώριοι κομμουνιστές έδρασαν συντεταγμένα εναντίον του ελληνισμού της Μικράς Ασίας, και κλείνω την παρένθεση.
Στις 12 Νοέμβριου, επανέρχομαι, ήταν προγραμματισμένες εθνικές εκλογές οι οποίες δεν ματαιώθηκαν από τους μπολσεβίκους υπολογίζοντας ότι το αποτέλεσμα θα νομιμοποιούσε την επανάσταση τους. Μάταια όμως, το Μπολσεβικικό κόμμα απέσπασε μόνο το 25% των ψήφων , έναντι του 58% των Εσέρων Σοσιαλεπαναστατων. Οι φιλελεύθεροι Καντέ συγκέντρωσαν 13% και οι Μενσεβίκοι μόλις το 4%.
Στην πρώτη μόλις συνεδρίαση της νέας Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης ο υποψήφιος των Μπολσεβίκων για πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης μειοψήφησε έναντι της συμμαχίας των υπολοίπων κομμάτων. Οι μπολσεβίκοι απεχώρησαν καταγγέλλοντας την «αντεπαναστατική πλειοψηφία» ότι ετοιμάζεται να διαπράξει εγκλήματα κατά του λαού.
Μετά λίγες ώρες ο αρχηγός της φρουράς των ανακτόρων και οι άντρες της πολιτοφυλακής Του Λένιν, «ΤΣΕΚΑ», εισέβαλαν στο κοινοβούλιο και διέκοψαν βιαίως τη λειτουργία της βουλής.
Καμία λαϊκή επανάσταση δεν έγινε . Μια χούφτα συνωμότες , εκμεταλλευόμενοι τις ελευθερίες που θεσμοθέτησε η πρώτη δημοκρατική Ρωσική κυβέρνηση, την ανέτρεψαν την ώρα που τους νομιμοποιούσε. Οι μπολσεβίκοι κομμουνιστές δεν ανέτρεψαν κανέναν καπιταλισμό και καμία ολιγαρχία του πλούτου. Το μόνο που ανέτρεψαν ήταν ο εν δυνάμει εκδημοκρατισμός της Ρωσίας για χάριν των δικών τους και των γερμανικών συμφερόντων.
Έκτοτε κυβέρνησαν για 74 χρόνια χωρίς ούτε μια φορά να προσφύγουν στο λαό για λαϊκή νομιμοποίηση. Τα αποτελέσματα των εξαθλιωμένων προλεταριάτων του Υπαρκτού Σοσιαλισμού γέννησαν την ανάγκη εκδημοκρατισμού των κοινωνιών αυτών και τη φιλελευθεροποίηση της οικονομίας των, σε πείσμα της μαρξιστικής ιδεολογίας για το αντίθετο.
Περισσότερες λεπτομέρειες στο σύγγραμμα μου «ΗΤΑΝ Ο ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΜΟΣ, ΗΛΙΘΙΕ» εκδόσεις ΓΕΩΡΓΙΑΔΗ 2012.