Πόσο μας κόστισε τελικά ο Γιάνης;

O πιο… ακριβός υπουργός Οικονομικών, που έχει γνωρίσει ποτέ η χώρα, ήταν ο Γιάννης Βαρουφάκης, όπως έγραφε ο διεθνής τύπος.

Το Bloomberg υπολόγισε ότι από τις κινήσεις Βαρουφάκη η ελληνική οικονομία υπέστη ζημιές άνω των 200 εκατ. ευρώ.

Μέσα σε ένα εξάμηνο ο δανεισμός για τις τράπεζες, μέσω ELA, προσέγγισε τα 90 δισ. ευρώ, επειδή χάσαμε την πρόσβαση στη φθηνή ρευστότητα από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα.

Τα πιστωτικά ιδρύματα χρειάζονταν διαρκώς έκτακτη ρευστότητα, επειδή έφευγαν διαρκώς καταθέσεις και περίπου 50 δισ. έκαναν φτερά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα.

Επίσης το μαξιλάρι των 10,9 δισ. ευρώ, που υπήρχε στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας, όχι μόνο πέρασε στον EFSF, αλλά έχει πλέον λήξει.

Το ελληνικό Χρηματιστήριο έχασε πάνω από 12 δις, ευρώ σε χρηματιστηριακή αξία.

Οι απώλειες από επενδύσεις, που πάγωσαν ή ακυρώθηκαν, συμπεριλαμβανομένων και των ιδιωτικοποιήσεων, που δεν ολοκληρώθηκαν, εκτιμώνται στα 12 δισ. ευρώ.

Η εκτιμώμενη επί τα χείρω αναθεώρηση του ΑΕΠ φτάνει στα 9,2 δισ. και του πρωτογενούς πλεονάσματος (πλέον μιλάμε για έλλειμμα) στα 5,6 δισ. ευρώ.

Από τον τουρισμό, με τις κρατήσεις, που ακυρώθηκαν, υπολογίζεται ότι θα χαθούν συνολικά 6,2 δισ..

Τέλος, ανυπολόγιστο είναι το κόστος από τις δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας, που χάθηκαν ή ουδέποτε δημιουργήθηκαν.

Ίσως η σημαντικότερη ζημία, από τα αποτελέσματα των χειρισμών Βαρουφάκη και της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, κατά τους πρώτους μήνες προέρχεται από την καθυστέρηση, της εξόδου στις αγορές, η οποία και είχε προγραμματιστεί – με βάση τον προηγούμενο σχεδιασμό – για φέτος.

Ο Κλάους Ρέγκλινγκ επικεφαλής του ESM τόνισε πως μας στοίχησε περισσότερο από 100 δισ. ευρώ, ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος, Γ. Στουρνάρας εκτιμά ότι η ζημιά για την ελληνική οικονομία από τα έργα και τις ημέρες του Γ. Βαρουφάκη ανέρχεται στα 86 δις. ευρώ.

Την άποψη ότι η τακτική Βαρουφάκη έχει κοστίσει στη χώρα περί τα 40 δισ. Ευρώ, εξέφρασε ο πρώην ΥΠ.ΟΙΚ και καθηγητής Χρηματοοικονομικής και Τραπεζικής Διοικητικής στο Παν/μιο Πειραιά, Γκίκας Χαρδούβελης.

Βαρουφάκης: Πόσο κόστισα…

Ο ίδιος ο Γ. Βαρουφάκης, απαντώντας στις επικρίσεις των αντιπάλων του, σε άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» που δημοσιεύθηκε στις αρχές Σεπτεμβρίου 2015 έγραψε ότι η κυβέρνησή ΣΥΡΙΖΑ επί υπουργίας του δεν επέστρεψε τη χώρα στην ύφεση, καθώς ποτέ δεν βγήκαμε από την ύφεση. Ούτε σταμάτησε μια έξοδο από το Μνημόνιο που ήταν αποκύημα της φαντασίας του κ. Σαμαρά.

Στόχος μας ήταν μια συμφωνία που να είναι βιώσιμη και να μην ξαναφέρει τη χώρα στα πρόθυρα νέας χρεοκοπίας μερικούς μήνες ή μερικά χρόνια μετά. «Δεν θα συνηγορήσουμε» είπα στις προγραμματικές δηλώσεις στη Βουλή, «σε άλλο ένα μεσοπρόθεσμο αδιέξοδο μόνο και μόνο για να πάρουμε 7,1 δισ. τώρα και να τα δώσουμε στο ΔΝΤ».

Πόσο κόστισα; «Eπί υπουργίας μου, η ανάκαμψη ενισχύθηκε με τον ρυθμό της να ξεπετάγεται την περίοδο Απριλίου-Ιουνίου στο 1,6%. Τίποτα λοιπόν δεν μου «πήραν»! Απλά, η τρόικα συνέχιζε να λειτουργεί βάσει αποικιοκρατιών συμφωνιών που έκανε με προηγούμενες κυβερνήσεις, με τον φορολογούμενο να δανείζεται υπέρ των τραπεζών, αλλά με τον έλεγχο σταθερά στα χέρια της τρόικας και των τραπεζιτών. Έκλεισα τις τράπεζες ως διαπραγματευτικό χαρτί, με αποτέλεσμα να αυξηθούν οι ανάγκες κεφαλαιοποίησής τους κατά 15 δισ. (από 10 σε 25 δισ.);

Οι τράπεζες έκλεισαν για έναν μόνο λόγο: το Eurogroup της 27ης Ιουνίου αποφάσισε να τιμωρήσει την κυβέρνησή μας, και τον γενναίο ελληνικό λαό, επειδή, αντί να υπογράψουμε την απολύτως μη βιώσιμη συμφωνία που προσπάθησαν να μας επιβάλουν στο αμέσως προηγούμενο Eurogroup της 25ης Ιουνίου, αποφασίσαμε να ζητήσουμε τη γνώμη του ελληνικού λαού.

Τόσο απλά. Από τη στιγμή που το Eurogroup έδωσε στην ΕΚΤ το πράσινο φως να σταματήσει την παροχή νέας ρευστότητας στις τράπεζες, μέσω του ELA, η μόνη επιλογή που είχα ήταν μεταξύ του να κλείσουμε τις τράπεζες συντεταγμένα την επόμενη Δευτέρα το πρωί ή να αφήσουμε τον κόσμο να μπαίνει στα καταστήματα για να διαπιστώσει πως δεν υπήρχαν μετρητά στα γκισέ.

Όσο για τις ανάγκες των τραπεζών σε νέα κεφάλαια, τον Ιούνιο του 2014 το ΔΝΤ τις υπολόγιζε σε 25 με 30 δισ., την ώρα που στο ΤΧΣ-ΕΤΧΣ είχαν απομείνει 10,9 δισ. για αυτό τον σκοπό. Βρυξέλλες και Φρανκφούρτη δεν ήθελαν να παραδεχθούν ότι το 2012 υποτίμησαν το πρόβλημα με τα «κόκκινα» δάνεια, τα οποία συρρικνώνουν την κεφαλαιακή βάση των τραπεζών. Έτσι, περίμεναν την κατάλληλη ευκαιρία για να φορτώσουν και αυτήν την εγκληματική αστοχία τους στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ: τα capital controls που εκείνοι επέβαλαν τα επικαλούνται τώρα, ψευδώς, ως τον λόγο για τον οποίο οι τράπεζες χρειάζονται όχι 10 αλλά 25 δισ. Αλλη μια μεταφορά της ευθύνης από τον θύτη στο θύμα, χωρίς αιδώ, ούτε ίχνος οικονομικής λογικής.

Σύμφωνα πάντα με τον κ. Γ. Βαρουφάκη, ένας γρήγορος απολογισμός αποδεικνύει ότι ο επιπρόσθετος δανεισμός που προσέθεσε η εξάμηνη διαπραγμάτευσή μας στα ήδη συμφωνημένα της τρόικας με τις προηγούμενες κυβερνήσεις είναι… μηδενικός. Το 2ο Μνημόνιο προέβλεπε πως την περίοδο 2014-2018 απαιτούνταν περί τα 85 δισ. για να χρηματοδοτείται το (μη βιώσιμο) δημόσιο χρέος μας καθώς και η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Και από πού θα έρχονταν αυτά τα χρήματα; Θα «προέκυπταν» ως εξής:

– 7,1 δισ. η τελευταία δόση του Δεύτερου Μνημονίου.

– 16 δισ. απομένουσες δόσεις του ΔΝΤ η συμφωνία με το οποίο λήγει τον Μάρτιο του 2016.

– 29 δισ. από παρανοϊκά υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα (της τάξης του 4,5%), που ποτέ δεν θα μπορούσε να παραγάγει η οικονομία μας.

– 10,9 δισ. του ΤΧΣ-ΕΤΧΣ για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.

– 22 δισ. που θα αντλούσε η κυβέρνηση Σαμαρά από τις… αγορές . Σύνολο 85 δισ. 

Το μόνο που άλλαξε με το 3ο Μνημόνιο είναι ότι η τρόικα παραδέχθηκε πως τα χρήματα που είχε υπολογίσει για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών ήταν ανεπαρκή και πως, άλλη μια φορά, οι ανόητοι στόχοι της για το πρωτογενές πλεόνασμα θα αστοχούσαν. Έτσι, ρίχνοντας το φταίξιμο στην κυβέρνησή μας, βρήκαν την ευκαιρία να «διορθώσουν» την αριθμητική τους εις βάρος τού (ήδη μη βιώσιμου) χρέους μας. Την υπόλοιπη ζημιά την έκανε η συνεχιζόμενη ύφεση που οφείλεται στην άρνηση των δανειστών να αποδεχθούν την ανάγκη μιας αναδιάρθρωσης χρέους που να προηγείται (αντί να έπεται) του προσδιορισμού (χαμηλών) πρωτογενών πλεονασμάτων.»