Καιρό είχα να ακούσω πολιτική ομιλία με ιδεολογικά χαρακτηριστικά. Θα συνιστούσα να αφιέρωναν λίγο χρόνο μερικοί να ακούσουν τις δυο τελευταίες ομιλίες του Κυριάκου Μητσοτάκη στη ΔΕΘ και στη Βουλή τη συζήτηση για την παιδεία.
Και οι δυο ομιλίες είχαν σκοπό να αναδείξουν την ιδεολογική ανωτερότητα του φιλελευθερισμού. Η πρώτη τόνιζε τον ορθολογισμό, ένα από τα κυριότερα χαρακτηριστικά του. «Στόχος, μεθοδολογία επίτευξης, οφέλη».
Η άλλη, την διάκριση που επιτυγχάνεται από την προσπάθεια.
«Ο άνθρωπος δεν θα είχε επιτύχει το εφικτό, αν δεν είχε ξανά και ξανά προσπαθήσει για το ανέφικτο», επισημαίνει πολύ εύστοχα ο Max Weber, τον οποίο όμως πολλοί νεοέλληνες αγνοούν και δη οι αριστεροί.
Είναι αδύνατον να επιτύχεις ισότητα, όταν υπάρχει προσπάθεια. Η ισότητα υπάρχει μόνο στην αφετηρία. Αν θέλεις να την διατηρήσεις, για να αποφύγεις ταξικές διαφοροποιήσεις, ένας τρόπος υπάρχει μόνο. Να μη ξεκινήσει κανείς. Στον τερματισμό πάντα θα υπάρχει κάποιο, που θα τερματίσει πρώτος, αλλά όλοι θα έχουν ξεπεράσει τον εαυτός τους. Ένας νικητής, όλοι κερδισμένοι. Αυτή είναι η Αριστεία. Η αέναη προσπάθεια να βελτιώνεσαι και όχι η δύναμη, η δόξα ή ο πλούτος, που πιθανόν να ερμηνεύουν οι ιδεοληψίες της εγχώριας Αριστεράς.
Αυτό όμως, που επιβάλλεται να εφαρμοστεί, είναι η ισονομία. Κάτι αντίστοιχο υποστήριζε και ο «μισητός» για πολλούς, πατέρας του νεοφιλελευθερισμού Friedrich Hayek, ότι «υπάρχει πάντα μια διαφορά μεταξύ να φερόμαστε στους ανθρώπους ίσα, από το να προσπαθούμε να τους κάνουμε ίσους».
Οι πολιτικοί καθορίζουν το πλαίσιο. Όσο πιο ευρύχωρο είναι, τόσο αυξάνεται η προσπάθεια και η διάκριση. Όσο πιο προστατευτικό είναι, τόσο τα οφέλη είναι δυσδιάκριτα και η προσπάθεια αδυνατεί.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης καλείται να ανοίξει το πλαίσιο και να ορίσει κανόνες ελευθερίας στην οικονομία.
Είναι βέβαιο ότι η απελευθέρωση της οικονομίας θα δημιουργήσει νέους «μεγάλους» Έλληνες, που τόσα χρόνια το κρατικίστικο καθεστώς της μεταπολίτευσης τους «σκότωσε», πριν ακόμα γεννηθούν.