Η εκλογολογία φουντώνει κατά καιρούς ανάλογα με τη συγκυρία ή όταν χρησιμοποιείται είτε από την αντιπολίτευση ως μέσον πίεσης προς την κυβέρνηση, είτε από την κυβέρνηση να θέσει το δίλημμα σταθερότητα-αστάθεια προς τους πολίτες. Ποιός όμως εννοεί πραγματικά ότι θέλει άμεση προσφυγή στις κάλπες; Κατά τη γνώμη μας κανένας.
Η κυβέρνηση για προφανέστατους λόγους, καθώς η διαφαινόμενη ήττα της που δείχνουν ακόμα και οι δημοσκοπήσεις των δικών της εφημερίδων, θα σημάνει κατά πάσα πιθανότητα και το τέλος της «κυβερνώσας αριστεράς», με τον εφιάλτη της επιστροφής στα μονοψήφια ποσοστά του παρελθόντος, να μοιάζει μονόδρομος. Πόσο μάλιστα που οι βουλευτές της συγκυβέρνησης εμφανίζονται να μην έχουν καμιά διάθεση να χάσουν τα προνόμια της θέσης τους στη Βουλή, που η συγκυρία και η ανωμαλία της κρίσης τους έφεραν στα έδρανα της, που ως αντιπολίτευση καθύβριζαν. Βέβαια υπάρχει και η εκδοχή της φυγής δια των εκλογών, όταν μια κυβέρνηση δεν μπορεί πλέον να κυβερνήσει. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δεν διαφαίνεται πιθανό, καθώς η στήριξη των εταίρων στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, παραμένει ισχυρή, εφ’ όσον τηρεί το τρίτο «αριστερό» μνημόνιο με το παραπάνω!
Επίσης, οι αντιδράσεις των συνδικάτων και των πολιτών μέχρι στιγμής χαρακτηρίζονται από υποτονικές ως ανύπαρκτες, είτε λόγω έλλειψης οργάνωσης, είτε λόγω κόπωσης, είτε λόγω έλλειψης νέου οράματος από την αντιπολίτευση.
Αυτή, ωστόσο, η τελευταία κυρίως η αξιωματική του κ. Μητσοτάκη, ενώ έχει απέναντί της μια κυβέρνηση που προσφέρεται για σκληρή αντιπολίτευση, καθώς έχει διαψεύσει, όλες μα όλες, τις προσδοκίες που είχε καλλιεργήσει προεκλογικά, όταν για να καταλάβει την εξουσία έταζε τα πάντα στους πάντες, μοιάζει να τρομάζει όταν βλέπει την κυβερνητική πλειοψηφία να κινδυνεύει. Όταν μάλιστα έχει πλέον – λόγω των παρεμβάσεων για τις τηλεοπτικές άδειες αλλά και τις οφθαλμοφανείς προσπάθειες ελέγχου της δικαιοσύνης- ως σύμμαχό της την πλειοψηφία των ΜΜΕ. Θα’ λεγε κανείς πως η αξιωματική αντιπολίτευση έχει προσχωρήσει στη λογική του «ώριμου φρούτου» περιμένοντας την κυβέρνηση να «σαπίσει» και να πέσει από την πολιτική της, έστω κι αν αυτό είναι καταστροφικό για τη χώρα. Φυσικά, αν ισχύει, είναι εντελώς κουτοπόνηρη η λογική του «να αφήσουμε τον Τσίπρα να πάρει τα σκληρά μέτρα, να εισπράξει όλη τη φθορά και να έρθουμε εμείς μετά να κυβερνήσουμε ωραία και άνετα».
Η άποψη αυτή εκτός από αφελής, είναι και προκλητική προς τους πολίτες που ζούνε τη βαναυσότητα του ψεύδους και των αλλεπάλληλων διαψεύσεων. Γιατί μπορεί να είναι δυναστευόμενοι από το βάρος της κρίσης και των προβλημάτων αλλά όσο δεν βλέπουν στιβαρή και αξιόπιστη εναλλακτική, θα εκτινάσσουν τα ποσοστά των αναποφασίστων στις μετρήσεις της κοινής γνώμης. Και κυρίως δεν θα δίνουν κλίμα ρεύματος νίκης στην αντιπολίτευση.
Του Κωνσταντίνου Ανδρέου