Αφιέρωμα στο σινεμά του Νίκου Παναγιωτόπουλου, ο οποίος έφυγε το 2016 από τη ζωή, πραγματοποιεί το 29ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου.
Το Πανόραμα, το οποίο φέτος θα διεξαχθεί από τις 17 έως τις 27 Νοεμβρίου θα προβάλλει όλες τις ταινίες του σκηνοθέτη, όπως σημειώνει ο καλλιτεχνικός διευθυντής του, Νίνος Φένεκ Μικελίδης σε ανάρτησή του στο Facebook.
Ο Ν.Παναγιωτόπουλος γεννήθηκε στη Μυτιλήνη το 1941, σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και στη συνέχεια εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτη (συχνά στο πλευρό του Απόστολου Τεγόπουλου). Το 1960 ταξιδεύει στο Παρίσι, όπου γυρίζει τα πρώτα του διαφημιστικά φιλμ, μαζί με μια σειρά ταινιών μικρού μήκους (όπως το «Cine Love» του 1971) για να επιστρέψει στη γενέτειρά του το 1972.
Στη φιλμογραφία της πρώτης περιόδου ξεχωρίζουν οι «Τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας» (1978), κατά πολλούς το αριστούργημά του, το μεταμοντέρνο «Μελόδραμα» (1981) και το «Ονειρεύομαι τους φίλους μου». Με άλλες ταινίες του επιστρέφει στο εμπορικό προσκήνιο, δίχως να «νερώσει» το κρασί του. Το 1997 μεταφέρει τον «Εργένη» του Βαγγέλη Ραπτόπουλου στη μεγάλη οθόνη, με τους Στράτο Τζώρτζογλου, Άκη Σακελλαρίου, Καρυοφυλλιά Καραμπέτη και Λήδα Ματσάγγου.
Από τις σημαντικότερες δουλειές του, που λατρεύτηκε από το κοινό, ήταν η ταινία «Αυτή η νύχτα μένει» (1999) με τους Νίκο Κουρή και Αθηνά Μαξίμου.
Το 2004 τα διεθνή Φεστιβάλ ανοίγουν ξανά τις πόρτες τους για το σπουδαίο «Delivery» (με Θάνο Σαμαρά, Αλεξία Καλτσίκη και Ερρίκο Λίτση) που συμπεριλαμβάνεται στα επίσημα προγράμματα της Βενετίας και του Τορόντο, μια λοξή ματιά στη Αθήνα των άστεγων και των μεταναστών. Οι επόμενες ταινίες του είναι το μιούζικαλ «Πεθαίνοντας στην Αθήνα» το 2006, το road movie «Αθήνα – Κωνσταντινούπολη» το 2008, «Τα οπωροφόρα της Αθήνας» το 2010, οι γυρισμένοι ψηφιακά «Δεσμοί αίματος» το 2012 και η «Λιμουζίνα» το 2013. Η τελευταία του ταινία ήταν η «Κόρη του Ρέμπραντ» το 2015.
Ο Παναγιωτόπουλος πέθανε το 2016 σε ηλικία 74 ετών, προετοιμάζοντας μια ακόμα ταινία.
Όπως σημειώνει ο Νίνος Φένεκ Μικελίδης: «Το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο “Τίποτα”, μιλούσε για έναν άνθρωπο που συμφιλιώνεται με το γήρας και τον θάνατο με αρχοντική χάρη και αναρχικό χιούμορ».